Μπαίνουμε στη μεγάλη στροφή!

Το βέβαιο είναι ότι η επόμενη τριετία θα βρει την Ελλάδα αγνώριστη.

Η μια πλευρά του φεγγαριού, είναι η σκοτεινή, δηλαδή η πτώχευση.

Η άλλη πλευρά, είναι η ηλιόλουστη, αυτή στην οποία ευελπιστούμε.

Η αξιωματική αντιπολίτευση, ισχυρίζεται ότι το μοναδικό αντίδοτο στην κρίση είναι η ανάπτυξη.

Σωστή άποψη, αλλά μόνο εν μέρει.

Κι αυτό γιατί η κρίση δεν είναι κάποια ατυχία που μας προέκυψε, ή θα μπορούσε να μας προκύψει.

Η κρίση είναι ένα δεδομένο που μπορεί ανά πάσα στιγμή

 να συμβεί, με μεγαλύτερη ή μικρότερη ένταση.

Στην προκειμένη περίπτωση, η κρίση βρήκε την Ελλάδα χωρίς αντίσταση, αφού επί δεκαετίες είχαμε επαναπαυθεί ότι ο… αυτόματος πιλότος δεν θα μας πετάξει στην ξέρα.

Έτσι, είχαμε δημιουργήσει ένα κράτος με μια οικονομία πλήρη στρεβλώσεων, με τον μεγαλύτερο, αναλογικά, δημόσιο τομέα της Ευρώπης, με πελατειακές πρακτικές και συντεχνίες που κυβερνούσαν.

Ταυτοχρόνως, ζούσαμε με δανεικά, με επιχορηγήσεις της Ε.Ε., με επιχειρηματικότητα βασισμένη εν πολλοίς στο κράτος, το οποίο συν τοις άλλοις δεν ήταν ικανό να εισπράττει ούτε καν τους οφειλόμενους φόρους.

Κι όλα αυτά, μέσα σε ένα ιδιαιτέρως ανταγωνιστικό περιβάλλον, το οποίο απαιτούσε γνώση, προσπάθεια και μόχθο.

Η κρίση δεν είναι μια απλή κάκωση να της βάλεις πάγο και…καθάρισες.

Η κρίση, αναγκάζει το παλιό σε θάνατο και γεννά δυνάμεις αναγέννησης και δημιουργίας.

Η κρίση, ποτέ δεν είναι μόνιμη, κάνει τον κύκλο της και δίνει τη θέση της στην ανάπτυξη.

Το λεπτό σημείο είναι το διάλειμμα ανάμεσα στην κρίση και στην ανάπτυξη, αφού ουδέποτε πεθαίνει ο καπιταλισμός, όπως πιστεύει η αριστερά.

Το ερώτημα, συνεπώς που προκύπτει, είναι πώς θα είναι η οικονομία μας, η πολιτική, η κοινωνία μας μετά την κρίση;

Το βέβαιο είναι ότι η επόμενη τριετία θα βρει την Ελλάδα αγνώριστη.

Η μια πλευρά του φεγγαριού, είναι η σκοτεινή, δηλαδή η πτώχευση.

Η άλλη πλευρά, είναι η ηλιόλουστη, αυτή στην οποία ευελπιστούμε.

Σ’ αυτή τη περίπτωση, το κράτος μας πρέπει να είναι μικρότερο και πιο αποτελεσματικό.

Οι συντεχνίες που σήμερα ευημερούν εις βάρος των φορολογουμένων θα πάψουν να υπάρχουν αν δεν εκσυγχρονιστούν.

Ο κόσμος της μισθωτής εργασίας θα πληθύνει με αναγκαία εφόδια την υψηλότερη κατάρτιση, ενώ τα συνδικάτα οφείλουν να ξεφύγουν από την κομματοκρατορία τους για να μη απαξιωθούν παντελώς.

Επιπροσθέτως, θα τελειώσει μια δια παντός το πελατειακό κράτος, η δε διαπλοκή επιχειρηματιών με τους πολιτικούς, μέσω και των ελεγχόμενων ΜΜΕ, θα πρέπει να κλειδωθεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, όπως έλεγε και ο Ανδρέας Παπανδρέου, οι πολιτικές του οποίου ξεκίνησαν τον δρόμο προς την άβυσσο!

Μπορούμε να τα κάνουμε αυτά;

Θα τα καταφέρουμε;

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που απαντούν θετικά, στηριζόμενοι στο γεγονός ότι οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που ήδη έχουν ξεκινήσει, συναντούν θετικό έδαφος από τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, πέραν των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών.

Μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, αναγνωρίζουν πλέον ότι το συμφέρον και του τόπου και των ίδιων είναι η αποδοχή των μεταρρυθμίσεων, ούτως ώστε και την πτώχευση να αποφύγουμε και τα παιδιά μας να ζήσουν καλύτερα.

Μεγάλα πλειοψηφικά τμήματα της κοινωνίας, γνωρίζουν ενδόμυχα ότι σε δυο, τρία, πέντε χρόνια…μεταρρυθμιζόμενοι θα μπορέσουμε να αναπληρώσουμε τις σημερινές απώλειες, αρκεί να τολμήσουμε!

Η συναίνεση, λοιπόν, που είναι διάχυτη στην κοινωνία, οφείλει να γίνει πράξη και στην πολιτική μας ζωή.

Κι αν η αριστερά, επιμένοντας στις ουτοπίες της δεν θέλει να αντιληφθεί την κατάσταση, οφείλει να το πράξει η αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία φοβούμαι, μόνο κατ’ όνομα είναι φιλελεύθερη.

Συμπερασματικά:

Συμφώνως με την ηλιόλουστη πλευρά του φεγγαριού, η επιτυχία θα είναι κάτι περισσότερο από άθλος.

Το 2011 θα είναι ακόμη πιο δύσκολη χρονιά από την προηγούμενη.

Προβλέπεται, μάλιστα, να ξεκινήσει με νέες υποβαθμίσεις της ελληνικής οικονομίας από κάποιους διεθνείς – και ίσως κερδοσκοπικούς- οίκους.

Αλλά, από το φθινόπωρο κι ύστερα θα εμφανιστούν – ασθενείς στην αρχή- κάποιοι ρυθμοί οικονομικής ανάκαμψης, ούτως ώστε η ύφεση να περιοριστεί στο -3%.

Αν οι προβλέψεις επιβεβαιωθούν, τότε από τις αρχές του 2012 θα μπορούμε να βλέπουμε κάποια ψήγματα ουράνιου τόξου…

Επαναλαμβάνουμε, ότι η επιτυχία δεν είναι ουδόλως δεδομένη.

Μπορεί και να μας πάρει και να μας σηκώσει (όρα πτώχευση)

Όμως, δεν έχουμε άλλη επιλογή.

Τώρα μπαίνουμε στη μεγάλη στροφή!

Τα κεφάλια μέσα, μεταρρυθμίσεις, αλλαγή της νοοτροπίας μας κι ο Θεός της Ελλάδας να βάλει το χέρι του…