Η ανάπτυξη δεν μπορεί να περιμένει. Το κατανοούμε;

Οι ορδές του δημοσίου δείχνουν να μη κατανοούν ότι για κάθε 100 ευρώ που εισπράττει το κράτος, τα 70 πηγαίνουν για μισθούς και συντάξεις, ενώ από τα υπόλοιπα 30, τα 20 πηγαίνουν για αποπληρωμή δανείων και τόκων και μόλις με τα υπόλοιπα 10 καλύπτονται όλες οι κρατικές ανάγκες (παιδεία, υγεία, πρόνοια, άμυνα κλπ).

Η καλημέρα του 2011, μας βρήκε προβληματισμένους αφού η οικονομική κρίση έχει αγγίξει σχεδόν όλες τις ελληνικές οικογένειες.

Κι όσες, δεν έχει αγγίξει, είναι σίγουρο ότι τις έχει επηρεάσει, είτε ουσιαστικά είτε ψυχολογικά από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Το βέβαιο είναι ότι η κυβέρνηση, όσο κι αν διαφωνεί κάποιος μαζί της, όσο κι αν προβληματίζεται από τα νούμερα

 που δεν βγαίνουν, κινείται στη σωστή κατεύθυνση, αφού – έστω και από τις επιταγές του μνημονίου- συντελούνται απίστευτες μεταρρυθμίσεις.

Κάποιες από αυτές, έπρεπε να έχουν συντελεσθεί εδώ και δεκαετίες.

Τις περισσότερες, ουδεμία κυβέρνηση θα τολμούσε να τις αγγίξει, ακόμη και πριν από ένα χρόνο.

Βλέπετε, το έρμο πολιτικό κόστος, ήταν πάντοτε το κριτήριο διακυβέρνησης τούτου του τόπου.

Δημιουργήθηκαν, έτσι, πανίσχυρα συνδικάτα στον δημόσιο τομέα, συνδικάτα δυνάστες των άλλων κοινωνικών ομάδων, ενώ και οι διάφορες κλαδικές συντεχνίες είχαν πάντα τον τρόπο τους να εκβιάζουν ούτως ώστε το τέλμα να μένει ασάλευτο.

Τώρα, φαίνεται ότι κάτι αλλάζει.

Οι περισσότερες μεταρρυθμίσεις έχουν τη σφραγίδα και των δυο κομμάτων εξουσίας. Κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στον τόπο και ασφαλώς είναι παρήγορο για το μέλλον.

Ωστόσο, παραμένει άλυτος γρίφος η ανάπτυξη.

Οι ορδές του δημοσίου δείχνουν να μη κατανοούν ότι για κάθε 100 ευρώ που εισπράττει το κράτος, τα 70 πηγαίνουν για μισθούς και συντάξεις, ενώ από τα υπόλοιπα 30, τα 20 πηγαίνουν για αποπληρωμή δανείων και τόκων και μόλις με τα υπόλοιπα 10 καλύπτονται όλες οι κρατικές ανάγκες (παιδεία, υγεία, πρόνοια, άμυνα κλπ).

Κι όλα αυτά, όταν σε όλες τις προηγμένες χώρες, οι δαπάνες και συντάξεις δεν υπερβαίνουν το 20-25% των εσόδων τους.

Άρα; Που πάμε;

Μπορούμε να αποφύγουμε την πτώχευση;

Πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές εκτιμούν ότι κάτι τέτοιο είναι το πλέον αισιόδοξο σενάριο.

Με μια προϋπόθεση.

Να αλλάξουμε, ως λαός, νοοτροπία.

Να συνειδητοποιήσουμε ότι έτσι δεν πάμε πουθενά.

Δεν είναι αρκετή η μείωση των μισθών για να γίνουμε ανταγωνιστικοί.

Οφείλουμε να μειώσουμε τον δημόσιο τομέα με απολύσεις και όχι με μετατάξεις που δεν λύνουν το πρόβλημα.

Οφείλουμε να μειώσουμε τη φορολογία για να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις ανάπτυξης, αφού πρώτα γίνουμε υπεύθυνοι επαγγελματίες.

Δηλαδή, να παράγουμε ποιοτικά προϊόντα που να μπορούν να σταθούν διεθνώς, να προσφέρουμε καλές τουριστικές υπηρεσίες και να κρατήσουμε τιμές ανάλογες με αυτές των γειτόνων που έχουν γεμάτα καταλύματα με εξαιρετικές τιμές και συνθήκες διαβίωσης.

Αν δεν αντιληφθούμε ότι δεν μπορεί στις ακτές της Μικράς Ασίας να υπάρχουν τουριστικά πακέτα με σουίτες των 100-120 ευρώ και μόλις λίγα μίλια μακριά, εμείς να νοικιάζουμε δωμάτια της συμφοράς με 70 -90 ευρώ, τότε δεν πάμε πουθενά.

Αν δεν αντιληφθούμε ότι πρέπει να…επενδύσουμε στην ιστορία μας και τους αμέτρητους αρχαιολογικούς μας χώρους, τότε δεν πάμε πουθενά.

Αν δεν αντιληφθούμε ότι πρέπει καθημερινά να δίνουμε εξετάσεις ανταγωνιστικότητας μακριά από τη νοοτροπία του δημοσιοϋπαλληλικού ραχατιού, τότε δεν πάμε πουθενά.

Αν δεν αντιληφθούμε ότι πρέπει να παράξουμε όσα προϊόντα μπορούν να απορροφηθούν εσωτερικά και στην Ευρώπη ή να δημιουργήσουμε νέες καλλιέργειες, μακριά από τις επιδοτήσεις –που άλλωστε τελειώνουν- τότε δεν πάμε πουθενά.

Αν δεν αντιληφθούμε ότι πρέπει να φτιάξουμε κράτος με ισχυρούς και άτεγκτους ελεγκτικούς μηχανισμούς, τότε δεν πάμε πουθενά.

Αν δεν αντιληφθούμε ότι πρέπει να επενδύσουμε στις νέες τεχνολογίες και όχι στις Πανεπιστημιακές σχολές που παράγουν… πολιτικούς επιστήμονες για θεσούλα στο δημόσιο, τότε δεν πάμε πουθενά.

Αν δεν αντιληφθούμε ότι πρέπει να αλλάξουμε πολλά από την καθημερινότητα και τις μέχρι τώρα συνήθειές μας, τότε βράστα Χαράλαμπε, που λέει κι η λαϊκή ρήση.

Από την άλλη πλευρά, πρέπει να κατανοήσουμε – μακριά από τους αριστερίστικους δογματισμούς και φληναφήματα – ότι δεν είναι δυνατόν να είμαστε το μόνο κράτος της Ευρώπης, στο οποία η επιχειρηματικότητα καταδιώκεται και το κέρδος ποινικοποιείται!

Δεν είναι δυνατόν, επί παραδείγματι, στην Ολλανδία να ιδρύεται μια Ανώνυμη Εταιρεία σε…λίγες ώρες κι εμείς να πηγαίνουμε με τον αραμπά της λογικής του σημερινού δημοσίου.

Δεν είναι δυνατόν για να δημιουργηθεί μια επιχείρηση- επένδυση, να απαιτούνται από δεκάδες μέχρι και…χιλιάδες υπογραφές!

Αν, συνεπώς, δεν αντιληφθούμε, και μάλιστα γρήγορα- ότι πρέπει να αλλάξουμε, τότε, όσες μεταρρυθμίσεις κι αν γίνουν δεν θα έχουμε πρόοδο, ούτε θα μπει η χώρα σε τροχιά ανάπτυξης…

Μπορούμε να το πράξουμε;