Οφείλουμε να βγάλουμε τα παραμορφωτικά γυαλιά!

Το πιο ανησυχητικό είναι, ότι πιστεύουμε πως για όλα μας φταίνε οι ξένοι, τους οποίους αποκαλούμε… αγορές που μας... δάνειζαν για το πάρτι ή και κατακτητές.

Λες και κάποιος από εμάς, θα τάιζε εφ’ όρου ζωής τον άσωτο αδελφό ή φίλο του…και δεν θα του έλεγε κάποια στιγμή, «όσα έφαγες έφαγες, τώρα στρώσου στη δουλειά γιατί εγώ δεν μπορώ να σε θρέψω άλλο…».

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το 2010 ήταν μια χρονιά που προσγείωσε ανώμαλα τους Έλληνες, επειδή όχι μόνο χάσαμε τον μύθο της…

 ανάπτυξης του λαού μας, αλλά και γιατί χάσαμε την προστατευτικό υψομετρητή που μετρούσαμε τις δυνάμεις μας.

Δεν υπάρχει, επιπλέον, αμφιβολία ότι ολόκληρος ο λαός μας είχε στήσει παραμορφωτικούς καθρέφτες στους οποίους κοιτούσαμε τους εαυτούς μας και πιστεύαμε ότι είμαστε άλλοι από αυτό που είμαστε στην πραγματικότητα.

Οι πρώην ανατολικοί και κάποιοι Ασιάτες και Αφρικανοί, ήταν η παραμόρφωση ενός καθρέφτη που έδειχνε ότι… έπρεπε να μας υπηρετούν, στα σπίτια μας, στα χωράφια μας, σε όλες τις χειρονακτικές και βαριές δουλειές της όποιας παραγωγικής μας δραστηριότητας.

Κι εμείς, απολαμβάναμε απλόχερα, το ραχάτι μας στον μεγαλύτερο -αναλογικά με τον πληθυσμό -  δημόσιο τομέα των…υποαπασχολούμενων, επιμέναμε να μην έχουμε φορολογική συνείδηση, κάναμε αναπτυξιακή πολιτική βασισμένοι στο…κράτος, αγροτική βασισμένοι στις …επιδοτήσεις, καταπολεμούσαμε την ανεργία φτιάχνοντας…δημόσιους οργανισμούς, δημιουργούσαμε προνομιακές έναντι των άλλων συντεχνίες σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και δεν σκεφτήκαμε καν να αναπτύξουμε σοβαρά και ελκυστικά το υπέροχο προνομιακό και άκρως ηλιόλουστο οικόπεδο που μας προσέφερε ο Θεός.

Φάγαμε, ήπιαμε και γλεντήσαμε (μεταφορικά και πραγματικά) στηριγμένοι στη

γενναιοδωρία των…κουτόφραγκων.

Κι όταν το πάρτι τέλειωσε, εμείς δεν κάναμε, ούτε κάνουμε καμιά αυτοκριτική.  

Τώρα, λοιπόν, που για πολλούς, βρισκόμαστε στην περίοδο της ανάρρωσης (;), υπάρχουν κάποια δεδομένα τα οποία οφείλουμε να επισημάνουμε.

Κατ’ αρχάς δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι βρισκόμαστε στην περίοδο της ανάρρωσης, αφού οσονούπω θα …εμφανισθούν και θα είναι απαιτητά τα τριακονταετή ομόλογα με τα οποία ο Ανδρέας Παπανδρέου ενεχυρίασε το μέλλον για να ασκεί την δική του ερμαφρόδιτη οικονομική και κοινωνική πολιτική (μέγας οικονομολόγος γαρ), με την οποία διασφάλιζε τους εκλογικούς του θριάμβους.

Δεν είμαστε, επίσης, καθόλου σίγουροι ότι αναρρώνουμε, αφού ουδόλως έχουμε συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι δυνατό να παραμένουμε με τα ίδια μυαλά που είχαμε την περίοδο της ανύπαρκτης δημιουργικότητας και της καταναλωτικής υστερίας, τα ίδια μυαλά της περιόδου της μηδενικής ενασχόλησης για την παραγωγική βάση της ευημερίας μας, ούτε ότι έχουμε βγάλει τα παραμορφωτικά μας γυαλιά.

Το πιο ανησυχητικό είναι, ότι πιστεύουμε πως για όλα μας φταίνε οι ξένοι, τους οποίους αποκαλούμε… αγορές που μας δάνειζαν για το πάρτι ή και κατακτητές.

Λες και κάποιος από εμάς, θα τάιζε εφ’ όρου ζωής τον άσωτο αδελφό ή φίλο του…και δεν θα του έλεγε κάποια στιγμή, «όσα έφαγες έφαγες, τώρα στρώσου στη δουλειά γιατί εγώ δεν μπορώ να σε θρέψω άλλο…».

Επίσης ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι έχουμε στραφεί κατά των πολιτικών, ακόμη κι απέχοντες των εκλογών, επειδή, ενώ μέχρι χθες ανταποκρινόντουσαν στις παραλογίες και στις …απίθανες διεκδικήσεις μας, τώρα δεν μπορούν να τις εξασφαλίσουν στο διηνεκές.

Άρα, ως κοινωνία, δεν αναρρώνουμε.

Και το χειρότερο είναι ότι δεν πράττουμε το παραμικρό να μετατρέψουμε την κρίση σε…ευκαιρία, όπως γίνεται παντού στα προηγμένα κράτη.

Έτσι, δεν έχουμε ακόμη στραφεί σε δρόμους παραγωγικούς και ελκυστικούς, γιατί βολοδέρνουμε με το αν θα …ανοίγουν τα Σάββατα τα φαρμακεία και με το αν στενοχωρήσουμε τα δικά μας καλόπαιδα των συντεχνιών του δημοσίου.

Οι σύγχρονοι Αίσωποι ζουν στη χώρα μας.

 Κι είναι αυτοί οι μυθοπλάστες που καταδυναστεύουν τον λαό μας, είτε είναι διαμορφωτές της κοινής γνώμης είτε προνομιούχοι συνδικαλισταράδες!

Κι εμείς, αντί να καταγγέλλουμε τις πρακτικές τους, αντί να τους καθιστούμε είδη προς …εξαφάνιση, επειδή διαμόρφωσαν και διέπλασαν, επί δεκαετίες, μια νοοτροπία που προκάλεσε ή έστω διόγκωσε το πρόβλημα, τους ανεχόμαστε και τους …θαυμάζουμε.

Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση ενός διαμορφωτή της κοινής γνώμης και τηλεοπτικού εισαγγελέα – όπως αναφέρει και σε άρθρο του στον «Επενδυτή» ο καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Θανάσης Διαμαντόπουλος- που αναφερόμενος στο πρόσφατο λιντσάρισμα του Κωστή Χατζηδάκη, επεσήμανε πως στις «πράξεις αυτοδικίας», οι δικαστές οφείλουν να ερευνούν αν υπάρχει…αυτοάμυνα των αυτοδικούντων!

Απίστευτα πράγματα!

Το έχουμε τονίσει και σε άλλα άρθρα και οφείλουμε να το επαναλαμβάνουμε.

Αν θέλουμε να έχουμε ελπίδες για ανάρρωση, αν θέλουμε να έχουμε ελπίδες η σημερινή κρίση να μετατραπεί σε αφετηρία ανάτασης, πρέπει να αποκαταστήσουμε τη σχέση μας με την πραγματικότητα και να στείλουμε τους παραμορφωτικούς καθρέφτες στα σκουπίδια ή στο …χρονοντούλαπο μιας άλλης εποχής, αλήστου μνήμης για τον τόπο.

Το γεγονός ότι δεν τα «φάγαμε όλοι μαζί» που είπε ο Πάγκαλος (προσωπικά συμφωνούμε μαζί του εξ αιτίας της διαμορφωμένης επί δεκαετίες πολιτικής μας κουλτούρας), ή ότι δεν φταίμε όλοι το ίδιο (όπως ισχυρίζονται πολλοί), δεν μας αθωώνει από τα δικά μας μερίδια ευθύνης.

Ούτε μπορούμε να τα φορτώνουμε όλα στους πολιτικούς επειδή δεν μας αντιμετώπισαν ως ενηλίκους…