Επιβεβλημένη η αναδιάταξη του κράτους, βασισμένη στον ρεαλισμό!

Γράφει
 ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Αναλογιζόμενοι τη ρήση ότι «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», οι προβληματισμοί για την πορεία αυτού του τόπου, όλο και περισσότερο μεγεθύνονται και καταλαμβάνουν τη μεγάλη μερίδα των πολιτών.

Από τη μια έχουμε την πολύ άσχημη οικονομική και πολιτική ζωή του τόπου κι απ’ την άλλη
 τον λαϊκισμό που διαπερνά σχεδόν το σύνολο της πολιτικής ζωής και τη μεγαλύτερη μερίδα των ΜΜΕ.

Είναι δεδομένο, ότι οι εκλογικές διαδικασίες επιτρέπουν στο εκλογικό σώμα να εκφράζεται, συνεπώς δεν μπορούμε να μιλάμε για αδιέξοδα.

Αν παρατηρήσουμε, όμως, τις μετρήσεις της κοινής γνώμης, θα συμπεράνουμε ότι τόσο οι ψηφοφόροι του ΠαΣοΚ, όσο κι εκείνοι της Νέας Δημοκρατίας, είναι βαθύτατα προβληματισμένοι, όχι μόνο με το κόμμα που ψήφισαν, αλλά και το αντίπαλο κόμμα.

Υπό αυτή την έννοια, υπάρχει αδιέξοδο, το οποίο είτε αποτυπώνεται με την αποχή απ’ τις κάλπες είτε ακόμη και με την χαλαρή ψήφο.
Έχουμε, όμως την άποψη, ότι δεν είναι η δημοκρατία και το πολιτικό σύστημα σε αδιέξοδο, αλλά τα δυο μεγάλα κόμματα εξουσίας, ενώ και η αριστερά βολοδέρνει σε συνεχείς αρνήσεις και ουτοπικές προτάσεις.

Αν σταθούμε στα κόμματα εξουσίας, θα συνειδητοποιήσουμε ότι τα αδιέξοδά τους πηγάζουν από την αδυναμία τους να προβάλλουν μια νέα πρόταση διακυβέρνησης, ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ διαφορετική από εκείνη που δοκιμάστηκε και απέτυχε.

Πέραν των πολιτικών και οικονομικών εγκλημάτων της δεκαετίας του ογδόντα, που δημιούργησαν τον τεράστιο, αντιπαραγωγικό και διεφθαρμένο δημόσιο τομέα, πρέπει να προσθέσουμε και τα τελευταία δέκα χρόνια, τα οποία χάθηκαν για την Ελλάδα.

Αυτά τα χαμένα χρόνια, θα τα πληρώνει ο ελληνικός λαός για πολλά επόμενα, δεδομένου ότι ήταν χρόνια εξαιρετικά ευνοϊκής διεθνούς συγκυρίας.

Τώρα λοιπόν, εκτός από την απίστευτη οικονομική κρίση, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι βρισκόμαστε και σε μια άλλη πολύπλευρη κρίση.

Κρίση αξιών και θεσμών. Κρίση παιδείας. Κρίση κοινωνίας.

Η κοινωνία μας, με πρωτεργάτες τους πολιτικούς και με ευθύνη της ίδιας, δημιουργήθηκε με βάση το πελατειακό σύστημα και το βόλεμα των ημετέρων.

Μια θεσούλα στο δημόσιο ήταν το μότο χιλιάδων Ελλήνων.

Φθάσαμε στο σημείο να έχουμε περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους απ’ την Γαλλία, που έχει υπερπολλαπλάσιο πληθυσμό!

Ποινικοποιήσαμε το κέρδος των επιχειρήσεων και διαπομπεύσαμε την επιχειρηματικότητα.

Καταφέραμε από αμιγώς αγροτική χώρα (49% του ΑΕΠ το 1980 που μπήκαμε στην ΕΟΚ), να έχουμε σήμερα μόνο 3% του ΑΕΠ από την αγροτική οικονομία!

Κάναμε τους αγρότες επιδοτούμενους «δημοσίους υπαλλήλους».

Δημιουργήσαμε μια χώρα πλήρη στρεβλώσεων και συντεχνιακών προνομίων, τις περισσότερες φορές εις βάρος των υπολοίπων.

Ζήσαμε την ευμάρεια του καταναλωτισμού δανειζόμενοι!

Αντί να κατευθύνουμε στην ανάπτυξη  τα τρισεκατομμύρια ευρώ που μπήκαν στην Ελλάδα από τα ευρωπαϊκά οικονομικά πακέτα, τα διοχετεύσαμε στην κατανάλωση, στη μισθοδοσία του δημοσίου τομέα και την προστασία των ευνοούμενων κομματόσκυλων.

Μπορούμε να πούμε και να γράψουμε πάμπολλα απ’ όσα δεν κάναμε ή δεν τα κάναμε σωστά.

Οι διαπιστώσεις, όμως, είναι για να γινόμαστε εμπειρότεροι, σοφότεροι και να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια εγκληματικά λάθη.

Εσείς, βλέπετε κάτι να έχει αλλάξει;

Βλέπετε τους πολιτικούς να οραματίζονται το παραμικρό σε σχέση με το μέλλον;

Βλέπετε τους πολιτικούς και μεγάλη μερίδα του κόσμου να πράττει το παραμικρό για μια νέα Ελλάδα στηριγμένη στα συγκριτικά της πλεονεκτήματα, έναντι των άλλων, όπως η ιστορία της, ο πολιτισμός, ο ήλιος και η θάλασσα; 

Γι αυτό, είναι επιβεβλημένη η αναδιάταξη του κράτους, βασισμένη στον ρεαλισμό.

Διαθέτουμε, όμως πολιτικό ρεαλισμό, ως κράτος;

Φοβόμαστε πως όχι.

Θα το τεκμηριώσουμε με απλά παραδείγματα.

Πολλά χρόνια, ειδικά μετά τη μεταπολίτευση και κυρίως μετά την άνοδο του ΠαΣοΚ στην εξουσία το 1981, ακολουθήθηκε πολιτική προσέλκυσης βιομηχανικών επενδύσεων. Δόθηκαν πολλά χρήματα, όμως σημαντικές βιομηχανίες δεν δημιουργήθηκαν. Αφ’ ενός επειδή η κοινωνία μας δεν τα πάει καλά με τους βιομηχάνους, μπολιασμένη απ’ την αριστερή κούφια-πλην σε ευήκοα ώτα- συνθηματολογία της κι αφ’ ετέρου επειδή ακόμη κι ολόκληρες πόλεις ξεσηκώθηκαν εναντίον της εγκατάστασης βιομηχανιών.

Χώρια που κάποιες πολυεθνικές απηυδισμένες απ’ την ασυδοσία κάποιων συνδικάτων και την ανά χρόνο μεταβαλλόμενη φορολογική πολιτική τα μάζεψαν κι έφυγαν.

Ακόμη κι η μεταποιητική βιομηχανία, δύσκολα μπόρεσε να επιβιώσει στην Ελλάδα.

Αντί λοιπόν, να ψάχνουμε επενδύσεις εναγωνίως, αντί να κατευθύνουμε χρήματα σε θνησιγενείς βιομηχανίες, μήπως πρέπει να ψαχτούμε σε άλλες κατευθύνσεις;

Μήπως πρέπει να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει;

Τι πλεονέκτημα έχουμε;

Την ιστορία μας.

Χάρη σ’ αυτήν, η Ελλάδα απολαμβάνει ιδιαίτερες τιμές στους Ολυμπιακούς αγώνες. Χάρη σ’ αυτήν πραγματοποιούνται εκατοντάδες Μαραθώνιοι ανά την υφήλιο. Χάρη σ’ αυτή διδάσκεται παντού ο Σωκράτης, ο Πλάτων κι οι τεράστιοι Έλληνες της ανθρωπότητας.

Επιδοτούμε, λοιπόν, αντί για αμφίβολης χρησιμότητας βιομηχανίες, όσες περισσότερες πανεπιστημιακές αρχαιολογικές σχολές για εγκατάσταση στην Ελλάδα παραρτημάτων τους.

Δεν θα καθιστούσαμε έτσι, την χώρα μας παγκόσμιο αρχαιολογικό και ιστορικό κέντρο; Δεν θα δημιουργούσαμε τεράστια προσέλκυση υψηλότατου επιπέδου φοιτητών, απ’ όλη την υφήλιο, με ότι αυτό συνεπάγεται σε πολλούς τομείς;

Αυτό φυσικά ισχύει, αν εν τω μεταξύ, οι προτιθέμενοι να συμμετάσχουν, δεν διαπομπευθούν ή ξυλοκοπηθούν από τους οπαδούς του δημόσιου πανεπιστημίου και δεν μπλέξουν στα γρανάζια της ελληνικής γραφειοκρατίας,

Θέλετε κι άλλο παράδειγμα;

Η ναυτιλία μας.

Χρόνια ολόκληρα είναι βασικός χρηματοδότης του κρατικού κορβανά.

Κι όμως, οι εφοπλιστές υφίστανται τα πάνδεινα και πολλές φορές γίνονται έρμαια του κάθε εγκάθετου συνδικαλιστάκου. Χώρια που ο πρωθυπουργός μας, ουσιαστικά κατάργησε το ΥΕΝ!

Κι όμως.

Θα μπορούσαμε να έχουμε στην Ελλάδα, σχολές ναυτικής κατάρτισης, με παγκόσμιο ενδιαφέρον. Ποιος δεν θα ήθελε να σπουδάσει τη ναυτική τέχνη, στην πρώτη παγκόσμια ναυτική δύναμη;

Για να μη μιλήσουμε για το οπισθοδρομικό καμποτάζ, το οποίο για χάρη μιας συντεχνιακής φούχτας στερεί από την Ελλάδα εκατομμύρια ευρώ!

Για να μη μιλήσουμε για το ειδυλλιακό ελληνικό περιβάλλον (δομημένο ή φυσικό), το οποίο κρύβει αμέτρητους θησαυρούς, κατά κόρον αναξιοποίητους.

Αυτά και πολλά άλλα, που μπορούν να στηριχτούν στη φαντασία και στη δημιουργικότητα των Ελλήνων.

Εδώ, όμως, μπαίνουν οι προβληματισμοί.

Το θέλουμε;

Κι αν το θέλουμε, ποιοι θα το υλοποιήσουν, όταν είναι δεδομένο ότι στο ΠαΣοΚ και στη Νέα Δημοκρατία, δύσκολα βρίσκουμε δυνάμεις ικανές να οραματιστούν και να χαράξουν εθνικές στρατηγικές;

Κι αν ακόμη υπάρχουν τέτοια πρόσωπα (Ανδριανόπουλος, Μάνος, Σαλαγκούδης, Αλέκος Παπαδόπουλος, Τάσος Γιαννίτσης, Κωστής Χατζηδάκης, Ανδρέας Λοβέρδος κ.α), συνθλίβονται από τους συντεταγμένους και πανίσχυρους κομματικούς στρατούς, που έχουν εισχωρήσει στο καρδιακό σύστημα της Πολιτείας.

Στη δημόσια διοίκηση, στα νοσοκομεία, στους ΟΤΑ, στις ΔΕΚΟ, στα Πανεπιστήμια…

Δυστυχώς, οι μισθοφόροι των κομματικών στρατών, επιλέγουν ακόμη και τις ηγεσίες των κομμάτων για την προάσπιση των δικών τους κεκτημένων, όπως έγινε με τους συνδικαλιστές και τον Γιώργο Παπανδρέου (τον στήριξαν όλοι του δημόσιου τομέα και των ΔΕΚΟ), όπως έγινε με τους αντίστοιχους της Νέας Δημοκρατίας και τον Αντώνη Σαμαρά (Σ.Σ. Αναλογιστείτε ότι στην κεντροδεξιά, δομημένη στα οργανογράμματα της αριστεράς, είναι ευρωβουλευτής ο… Πουπάκης και κορυφαίος παράγων ο… Μανώλης).

Ιστορικά, όμως, αυτό συνέβη σε όλες τις κοινωνίες που περιέπεσαν σε παρακμή. Εμείς εδώ, απλώς το διαπιστώνουμε, το ανεχόμαστε, αλλά δεν κάνουμε απολύτως τίποτα.

Αυτό, λοιπόν, είναι το ζητούμενο!

Να αποφασίσουμε να απαλλαγούμε απ’ τους κομματικούς στρατούς και το πελατειακό σύστημα.

Να πειστεί η μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης, ότι πλέον δεν μπορούμε να πορευόμαστε με λογικές και νοοτροπίες περασμένων δεκαετιών.

Ό,τι δεν μπορεί να βγαίνουν στην Πνύκα (Σ.Σ σημερινή τηλεόραση) διάφοροι δημοκόποι και να αμολάνε κάθε είδους ανοησία.

Ό,τι δεν μπορούμε να ζούμε υπό την ομηρεία των θλιβερών και δογματικών κομματόσκυλων – συνδικαλιστών.

Η Ελλάδα, έχει ανάγκη πολιτικούς που αυτό-ορίζονται όχι από αυτά που λένε, ή από τα αξιώματα που κατέχουν, αλλά από το έργο τους.

Γι αυτό, πιστεύουμε σε μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων από ανθρώπους που μπορούν να υπηρετήσουν την Ελλάδα. Μια κυβέρνηση από στελέχη και των δύο κομμάτων και άλλα πρόσωπα, που αηδιασμένα εγκατέλειψαν την πολιτική ή ασφυκτιούν στον άκρατο κομματισμό.

Είμαστε βέβαιοι ότι η λύση αυτή είναι μονόδρομος.

Αρκεί να σκεφτούμε ρεαλιστικά.