Οι άθλιοι των Αθηνών, οι διεθνείς συνοδοιπόροι τους και τα παιχνίδια με τη…δραχμή!

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Από τη στιγμή που ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση, που έπληξε περισσότερο απ’ όλες τις χώρες τη δική μας, λόγω και των στρεβλώσεων της ελληνικής οικονομίας, αλλά και των απίστευτων τραγελαφικών δεδομένων του δημοσίου τομέα μας,

πολλοί ανά την υφήλιο – μεταξύ των οποίων και Έλληνες(!!!)- έχουν «ποντάρει» στη χρεοκοπία μας.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι ο Ρουμπινί, ο οικονομολόγος που προέβλεψε τη κρίση, το τελευταίο διάστημα «εργάζεται» συστηματικά και αόκνως υπέρ… των πελατών του που απεργάζονται την ελληνική χρεοκοπία.

Γυρίζει όλο τον κόσμο και ουσιαστικά δεν κάνει τίποτα άλλο, παρά να επαναλαμβάνει τα σενάρια περί χρεοκοπίας και επιστροφής στη…δραχμή.

Την προηγούμενη εβδομάδα, μάλιστα, το έπραξε ενώπιον ελληνικού ακροατηρίου.

Η ελληνική κυβέρνηση, αντί να τον στείλει διπλωματικά στο διάβολο, τον κάλεσε και στο Μέγαρο Μαξίμου…προφανώς για να τιμήσει την κερδοσκοπική αυθεντία του.

Ασφαλώς, ο μέγιστος αυτός υπερασπιστής των διεθνών ληστρικών funds, επανέλαβε τις προβλέψεις του και στους αμφιτρύωνές του Γιώργο Παπανδρέου και Γιώργο Παπακωνσταντίνου.

Επειδή, η Ελλάδα είναι μικρή χώρα και οι περισσότεροι γνωρίζουν τι συμβαίνει σε προσκήνιο και παρασκήνιο, είναι ξεκάθαρο ότι στο παιχνίδι που στήνει ο Ρουμπινί κι οι όμοιοί του, συμμετέχουν και Έλληνες!

Είναι εκείνοι που μόλις ξέσπασε η κρίση, φυγάδευσαν τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό και τώρα προσδοκούν να τα επανεισαγάγουν μόλις χρεοκοπήσει η χώρα και ν’ αγοράσουν φθηνά τα πάντα.

Είναι εκείνοι, κατ’ εικόνα και ομοίωση, με τους μαυραγορίτες της κατοχής.

Είναι εκείνοι που βάζουν τα φερέφωνά τους, δημοσιογραφικά ή άλλα παπαγαλάκια να προπαγανδίζουν ότι η έξοδός μας απ’ την Ευρωζώνη και η επιστροφή στη…δραχμή, θα σώσει την Ελλάδα.

Είναι εκείνοι που μαζί με τους ομοίους τους έχουν «ποντάρει» περισσότερα από 20 δισεκατομμύρια ευρώ στην πτώχευση της Ελλάδας και στην επιστροφή στο παλιό της νόμισμα.

Αλητήριοι του κερατά, με την ανοχή της κυβέρνησης, που όλο και περισσότερο τους εναγκαλίζεται, τους δεξιώνεται και τους τραπεζώνει.

Οι άθλιοι των Αθηνών, λοιπόν, μαζί με τον Ρουμπινί και τους ομοίους του, προπαγανδίζουν ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει κύρια της νομισματικής της πολιτικής με την επιστροφή στη δραχμή.

Ισχυρίζονται ότι με τη δραχμή την οποία επιθυμούν να επαναφέρουν υποτιμημένη, θα είναι πιο ανταγωνιστικά τα ελληνικά προϊόντα.

Απίστευτος μύθος!

Πρώτα απ’ όλα δεν διαθέτουμε τόσο μεγάλο όγκο ελληνικών προϊόντων κι έπειτα όσα διαθέτουμε – εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων- παράγονται με πρώτες ύλες που εισάγονται. Άρα, αφού οι πρώτες ύλες θα είναι πανάκριβες, πώς θα έχουμε φθηνότερα και ανταγωνιστικά προϊόντα;

Κατά δεύτερο λόγο, υπάρχει μια σειρά άλλων λόγων, που καθιστούν ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΗ, την έξοδο απ’ την Ευρωζώνη και την επιστροφή στη δραχμή.

1. Η μετατροπή του δημόσιου χρέους από ευρώ σε δραχμή, θα το διόγκωνε σε επίπεδα που θα ξεπερνούσαν το 230% του ΑΕΠ. Σ’ αυτή τη περίπτωση είναι ξεκάθαρο ότι θα οδηγούμαστε σε στάση πληρωμών και κατάρρευση όλου του συστήματος. Είναι αυτονόητο, ότι η διόγκωση του δημόσιου χρέους σε αυτά τα επίπεδα, θα παρέσυρε προς τα άνω και τα δάνεια – χρέη των επιχειρήσεων, αλλά και των πολιτών που οφείλουν στεγαστικά, καταναλωτικά και άλλης μορφής δάνεια.
2. Δεν θα μπορούσαμε επ’ ουδενί να επιστρέψουμε στον κρατικό δανεισμό από τις αγορές, με άμεση συνέπεια προϋπολογισμούς πείνας και άμεση περικοπή κάθε κρατικής δαπάνης. Αυτό το γεγονός θα είχε αλυσιδωτές συνέπειες προς όλα τα οικονομικά στρώματα. Ακόμη, όμως, κι αν κάποιες αγορές θα ήταν πρόθυμες να μας δανείσουν, αμφιβάλλει κανείς ότι το ύψος του δανεισμού θα επέστρεφε στα ύψη της δεκαετίας του ’80; Δηλαδή του 17 -25%;
3. Ο πληθωρισμός, είναι δεδομένο ότι θα ξεπερνούσε το 20%, με ότι αυτό συνεπάγεται στη θέση των ελληνικών οικογενειών αλλά και στην βαθύτερη ύφεση.
4. Οι κλυδωνισμοί της οικονομίας και η αναπόφευκτη νέα άνοδος των φορολογικών συντελεστών, επ’ ουδενί θα μπορούσαν να προσελκύσουν επενδύσεις, παρά μόνο ευκαιριακά και υπό είδος αρπαχτής.
5. Οι Τράπεζες, που τώρα έχουν ασπίδες προστασίας, θα βρισκόντουσαν μπροστά στην κατάρρευση. Ξέρετε, μεταξύ άλλων, τι θα συμβεί; Πανικόβλητοι οι καταναλωτές, θα επιχειρήσουν να προστατεύσουν τις καταθέσεις τους από υποτιμήσεις και λοιπά αναπόφευκτα. Έτσι, θα σπεύσουν ν’ αποσύρουν τα χρήματά τους κι οι Τράπεζες θα κάνουν τον χαρακτηριστικό κρότο που κάνει ένα τεράστιο αντικείμενο που…σκάει. Κι αν ακόμη η κυβέρνηση προβεί σε αναγκαστικό περιορισμό της κίνησης των καταθέσεων, δεν μπορεί ν’ αλλάξει την καταστροφική πορεία.

Αυτές είναι κάποιες απ’ τις πλέον σημαντικές επιπτώσεις που θα έχει, η απεργαζόμενη από Έλληνες και διεθνείς κερδοσκόπους, επιστροφή στη δραχμή.

Κι αν υπάρχουν κάποιοι τομείς, στους οποίους πιθανόν να υπάρχουν οφέλη (τουρισμός και βιομηχανίες τροφίμων που βασίζονται μόνο σε εγχώριους πόρους), είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορούν ν’ αντισταθμίσουν όσα προηγουμένως αναφέραμε.

Είναι δεδομένο, λοιπόν, ότι αποτελεί μονόδρομο, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, η πολιτική που στοχεύει σε μεταρρυθμίσεις και αλλαγή των δεδομένων του δημόσιου τομέα. Από εκεί οφείλουμε να εξοικονομήσουμε πόρους και να τους κατευθύνουμε στην ανάπτυξη και στην έξοδο από την ύφεση.

Κι όσοι δεν το αντιλαμβάνονται, είτε λειτουργούν δημαγωγικά και κοντόφθαλμα (αναφέρομαι σε πολιτικά κόμματα και πολιτικούς) είτε αποτελούν τη μειοψηφία των βολεμένων αυτής της κοινωνίας.

Από την άλλη, προκαλούν προβληματισμούς, οι κυβερνητικές καθυστερήσεις στην υλοποίηση συγκεκριμένων μεταρρυθμίσεων του μνημονίου που αφορούν τον δημόσιο τομέα και η ενασχόλησή της με τομείς (όπως οι μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα), που δεν αναφέρονται σε αυτό.

Όπως προκαλούν προβληματισμούς οι δογματισμοί συγκεκριμένων κυβερνητικών στελεχών, που στέκονται σούζα μπροστά στους συνδικαλιστάδες των υπερπρονομιούχων ΔΕΚΟ!

Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και το αποτυπώνει σαφώς η λαϊκή ρήση:

Ένα κι ένα κάνουν δύο.