Ο περήφανος Κριστόφ Βαζέχα

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

 «Η ΠΑΕ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ανακοινώνει ότι ο Κριστόφ Βαζέχα υπέβαλε την παραίτησή του από μέλος του προπονητικού επιτελείου της ομάδας. Σεβόμαστε την απόφασή του και τον ευχαριστούμε ολόθερμα τόσο για τη διαχρονική προσφορά του στην ομάδα όσο και για τη συμβολή του στην κατάκτηση του περσινού double.Άλλωστε, Παναθηναϊκός και Βαζέχα είναι μια ιστορία που δεν τελειώνει ποτέ.»

Μ’ αυτή τη λιτή ανακοίνωση, ο Παναθηναϊκός,
 έκανε επισήμως γνωστή την παραίτηση του Βαζέχα, μετά από εκείνη του Νίκου Νιόπλια.

Η πράξη του Βαζέχα, ήταν αναμενόμενη για όσους γνωρίζουν τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του σημαντικότερου ξένου ποδοσφαιριστή (σε συνολική προσφορά) που φόρεσε τη φανέλα του Παναθηναϊκού.

Όσοι αγαπήσαμε το ποδόσφαιρο πριν εμφανιστούν, γύρω και μέσα σ’ αυτό,  οι ορδές των αφιονισμένων «οπαδών», οι υπόνομοι με τις «παράγκες» και τους πλείστους περιθωριακούς και αμφίβολης ηθικής παρατρεχάμενους κι «ηγέτες», όσοι εξακολουθούμε να το χαρακτηρίζουμε ένα απλό παιχνίδι κι όχι πόλεμο, όσοι πιστεύουμε ότι είναι το σημαντικότερο απ’ τα δευτερεύοντα δεδομένα της ζωής μας, απλά βλέπουμε στην ενέργεια του Βαζέχα μια περηφάνια και πρωτόγνωρη για τα δεδομένα μας εντιμότητα.

Γι αυτό και μόνο, χωρίς να σταθούμε στην προσφορά του, οφείλουμε να του βγάλουμε το καπέλο.

Ο Βαζέχα, πήγε στο προπονητικό επιτελείο του Παναθηναϊκού, πριν, ακριβώς, ένα χρόνο, ΜΑΖΙ με τον Νίκο Νιόπλια.

 Έτσι ανακοινώθηκαν, έτσι πορεύτηκαν, ανεξαρτήτως αν τη συνολική ευθύνη της ομάδας είχε ο Κοζανίτης τεχνικός.

Όταν, λοιπόν, παραιτήθηκε ο Νιόπλιας, όσοι γνωρίζουν τον Βαζέχα, ήξεραν ότι κάτι αντίστοιχο θα πράξει κι εκείνος, χωρίς καν να ταλαντευτεί η συνείδησή του.

Ο Βαζέχα είναι πολύ αρσενικό για να κρυφτεί πίσω απ’ τον Νιόπλια και να παραμείνει στην καρέκλα του.

Δεν θα μπορούσε να κοιμάται τα βράδια, δεν θα μπορούσε να είναι ήρεμος και νηφάλιος, δεν θα μπορούσε να αντικρίζει στα μάτια τον γιό του Αρκάδιο.

Έτσι, όλα τα υπόλοιπα κύλησαν φυσιολογικά.

Έτσι, έδωσε, για μια ακόμη φορά μαθήματα για το τι σημαίνει εντιμότητα απέναντι στον στενό συνεργάτη, απέναντι στον φίλο, απέναντι στον εαυτό του, απέναντι σ’ όσους τον λάτρεψαν.

Η στάση του είναι πρωτόγνωρη, ειδικά σε μια χώρα που το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας της, είναι στενά συνδεδεμένο με την ατομικότητα και την υπερβολική ανάπτυξη της θεωρίας του «πάρτα όλα», χωρίς ηθικές αναστολές.

Δεν πρέπει να λησμονούμε, ότι στη χώρα μας οι περισσότεροι πολιτικοί, οι περισσότεροι μανδαρίνοι του δημόσιου τομέα, ακόμη κι οι πλέον ανίκανοι, κάνουν τα πάντα για την κατάληψη της καρέκλας, με την οποία αναπτύσσουν ισχυρότατους δεσμούς, και δεν την εγκαταλείπουν μέχρι θανάτου.

Δεν πρέπει, επιπλέον, να λησμονούμε ότι ζούμε σε μια χώρα που η ποδοσφαιρική της παιδεία και κουλτούρα, βρίσκεται κοντά στο απόλυτο μηδέν.

Σ’ αυτή τη χώρα, λοιπόν, μέχρι τώρα παρατηρούσαμε το φαινόμενο να «πληρώνει» τα σπασμένα ο πρώτος προπονητής μιας ομάδας και να αναδύεται στην επιφάνεια ο…βοηθός του, λες κι εκείνος δεν είχε καμιά θεωρητική ή ουσιαστική ευθύνη.

Παραδείγματα πάμπολλα.

Μέχρι που ταρακούνησε τα λιμνάζοντα ύδατα ο Βαζέχα.

Παρ’ ότι πλέον είναι Έλληνας περισσότερο από πολλούς εξ ημών, έδειξε ότι δεν παρασύρθηκε απ’ τη γενικότερη κατρακύλα της κοινωνίας μας, έδειξε ότι ο χαρακτήρας κι η προσωπικότητα σμιλεύονται με τη σωφροσύνη, τη λογική, τον ρεαλισμό και πολλά καντάρια ηθικών αξιών.

Έδειξε τι σημαίνει λογική και ρεαλισμός, τι σημαίνει λόγος τιμής, τι σημαίνει ανάληψη ευθύνης (έστω και να δεν του καταλογίστηκε ποτέ το παραμικρό).

Γι αυτό, δεν έκανε πίσω, ούτε κι όταν ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού Νικόλας Πατέρας, επιχείρησε, επί ματαίω, να τον μεταπείσει.

Υποκλίνομαι, φίλτατε Κριστόφ.

Υστερόγραφο

Είχα την τύχη να είμαι ένας απ’ τους τρεις Έλληνες δημοσιογράφους, (οι άλλοι, ο αδελφός μου Μένιος κι ο Αντώνης Κατσαρός) που το 2006, ήμουν καλεσμένος του Βαζέχα στην Πολωνία, για το αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του, μπροστά στους φιλάθλους της πρώτης του ομάδας, της πρώτης του πατρίδας.

Εκεί, στο γραφικό Χορζόφ, κοντά στην πανέμορφη Κρακοβία, έπαιξε η ομάδα του Παναθηναϊκού, που είχε φτάσει, το 1996, στους 4 του κυπέλλου Πρωταθλητριών (νυν Τσάμπιονς Λιγκ), με την πρώτη του ομάδα, τη Ρουχ.

Εκεί κατάλαβα, γιατί ο Παναθηναϊκός εκείνης της εποχής, που δεν είχε δα και τα τεράστια ονόματα, είχε φτάσει εκεί που έφτασε.

Γιατί, λειτουργούσε λες και δεν υπήρχαν 25 διαφορετικές προσωπικότητες στ’ αποδυτήριά του, αλλά ένας άνθρωπος.

 Όλοι για έναν κι ένας για όλους.

Απ’ τον Βάντσικ, τον Μπορέλι, τον Αποστολάκη, τον Νιόπλια, τον Καλιτζάκη, μέχρι τον Λαγωνικάκη, τον Καπουράνη, τον Κολιτσιδάκη, τον Δώνη, τους Γεωργιάδηδες, τον Μαραγκό, τον Μάρκο, και τον Αλεξούδη.

Η προσωπικότητα, όμως, που ξεχώριζε, που ήταν το επίκεντρο κάθε ποδοσφαιρικής ή άλλης συζήτησης, που ήταν απολύτως καταλυτική για τα πάντα, ήταν αναμφισβήτητα εκείνη του Κριστόφ Βαζέχα.

Που, εκτός των άλλων, γνώρισε μια απίστευτη αποθέωση από 20.000 Πολωνούς, οι οποίοι δεν είχα ξεχάσει τον δικό τους «Gucio», όπως ήταν το πολωνικό προσωνύμιό  του…