Αντιστεκόμαστε στο μέλλον..!

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Στην Ελλάδα, δηλαδή στη χώρα των μεγάλων αντιθέσεων, στη χώρα που για πολλά χρόνια απόλαυσε τα ευρωπαϊκά χρήματα, είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι μεγάλη μερίδα των πολιτών δεν αντιλαμβάνεται πλήρως ή επαρκώς, το πόσο η Ευρώπη έχει συμβάλλει στην βελτίωση του βιοτικού της επιπέδου.

Αυτό, ίσως να οφείλεται
 στον άκρατο αντιευρωπαϊσμό που είχε επιδείξει για πολλά χρόνια το νυν κυβερνών κόμμα, αλλά και η κομμουνιστική – κυρίως- αριστερά, τον οποίο έβαλε για τα καλά στο υποσυνείδητο των Ελλήνων.

Η Ελλάδα, ειδικά μετά την είσοδό της στην ΕΟΚ από τον αείμνηστο Καραμανλή, στο οικονομικό, τουλάχιστον, πεδίο, έζησε για ολόκληρες δεκαετίες με δανεικά ή καταναλώνοντας εκείνα που η Ευρωπαϊκή Ένωση της έδινε για αναπτυξιακούς σκοπούς.

Έτσι, μαζί με τον συνεχή δανεισμό, αφού όσα παράγαμε δεν μας έφταναν για να συντηρηθούμε, δημιουργήθηκε η ψευδαίσθηση της ευημερίας χωρίς κόπο.

Δημιουργήθηκαν οι στρεβλώσεις στην κοινωνία με βασικό πρωταγωνιστή τον δημόσιο τομέα, δημιουργήσαμε ένα κράτος τέρας, υπόδουλο του λαϊκισμού, της δημαγωγίας και της ευμάρειας των… καταναλωτικώς δανείων.

Επιπροσθέτως, ολόκληρες γενιές Ελλήνων, από τους παππούδες μας μέχρι εμάς και τα παιδιά μας, μεγάλωσαν και «μπολιάστηκαν» με την ανωτερότητα των Ελλήνων από την αρχαιότητα μέχρι τώρα, μόνο και μόνο επειδή φιλοξένησαν στα εδάφη τους την λαμπρή περίοδο του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, δηλαδή, το κορυφαιο αλλά και τόσο σύντομο διάλλειμα της μακραίωνης ιστορίας μας.

Γενιές ολόκληρες λησμονούμε ή ηρωοποιούμε τον θλιβερό μεσαίωνα και τους Βυζαντινισμούς, λησμονούμε τα 400 χρόνια σκλαβιάς στον Οθωμανό, λησμονούμε, παραποιούμε ή φέρνουμε στα μέτρα μας ακόμη και μεγάλες καμπές της ιστορίας, όπως η ήττα του 1897, η μικρασιατική εκστρατεία και καταστροφή κ.α., για τα οποία καταλογίζουμε την ευθύνη στους…ξένους.

Μέχρι ένα σημείο, κάποια απ’ αυτά είναι φυσιολογικά, αφού η πατρίδα μας είναι χώρα με πολύχρονη ιστορία, με άμεσο επακόλουθο να βαραίνουν τις πλάτες των νεοελλήνων στιγμές του παρελθόντος.

Δεν είναι τυχαίο, ότι στην ελληνική κοινωνία στην οποία οι δημογραφικοί συσχετισμοί βαραίνουν δυσανάλογα, με συνεχώς αυξανόμενη τη συμμετοχή ηλικιών άνω των εξήντα ετών, που το ιδεολογικό περιτύλιγμα της «εθνικής ταυτότητας», την οποία πρέπει δήθεν να συντηρούμε ως κόρη οφθαλμού, συγκινεί ευρύτατα συντηρητικά στρώματα.

Στην Ελλάδα, την «εθνική ταυτότητα» δεν την συντηρούμε ως γνώση και εμπειρία, αλλά επειδή μας λείπει η παιδεία για να ατενίσουμε το μέλλον, το οποίο είναι ξεκάθαρο.

Αυτό το μέλλον το φοβόμαστε.

Κι αν η Ελλάδα, στην ταπεινή της πολιτισμική αναλαμπή, αυτή της αρχαιότητας, έδωσε τα φώτα της στην Ευρώπη, σήμερα παρακμάζει και παρακμάζει συστηματικά.

Μια ζωντανή κοινωνία, δεν μπορεί να αναλώνεται στον μηρυκασμό του παρελθόντος, όσο πλούσιο κι ένδοξο κι αν είναι.

Την εθνική τους ταυτότητα, μπορούν να επικαλούνται μόνο τα έθνη που έχουν ολοκληρώσει τη ζωντανή τους πορεία στην ανθρωπότητα ή εκείνα που οδεύουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Τα ζωντανά έθνη, οι κοινωνίες με στόχους και αναζητήσεις, ημέρα με την ημέρα, χρόνο με τον χρόνο εμπλουτίζουν την εθνική τους ταυτότητα.

Βλέπετε εσείς κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα;

Εμείς επικαλούμαστε συνεχώς τους αρχαίους μας προγόνους, ίσως για να πιστέψουμε ότι είμαστε απόγονοί τους!

Επικαλούμενοι συνεχώς το συντηρητικότατο ιδεολόγημα της «εθνικής ταυτότητας» και μάλιστα εν πολλοίς αυθαίρετο και παραποιημένο, επιχειρούμε να χαλιναγωγήσουμε και να προσδιορίσουμε το μέλλον και την εξέλιξη.

Χωρίς παιδεία και γνώση, χωρίς οραματισμούς, το μόνο που κάνουμε είναι να επιμένουμε στα…παραμυθένια δήθεν κεκτημένα και αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις των καιρών και του μέλλοντος με φόβο και αβεβαιότητα.

Στρουθοκαμηλίζουμε και καμαρώνουμε γι αυτό.

Γι αυτό, συμβαδίζουν σε πολλά σημεία οι συντηρητικότερες δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας, είτε αυτές βρίσκονται στην δεξιά είτε στην αριστερά πτέρυγα της πολιτικής μας ζωής.

Αυτές οι πτέρυγες, αλλά και οι κυβερνητικές της δημαγωγίας και του πρόσκαιρου, απαξιώνουν συνεχώς την Ευρώπη που επί δεκαετίες ευεργέτησε το τόπο.

Μιλάνε δε, για την ελληνική εθνική ταυτότητα – λες κι οι άλλοι λαοί δεν έχουν αντίστοιχη – βασισμένες σε επιλεγμένες ιστορικές ραψωδίες του ελληνισμού, που όμως, κράτησαν ελάχιστα μέσα στην αιωνιότητα.

Συνδέουν, μάλιστα, μ’ αυτές και το νεότερο μουσειακό υλικό του μίζερου προκαπιταλιστικού χωριού των παπάδων και των χωροφυλάκων και…δένει η κομπόστα!

Να πούμε και κάτι ακόμη;

Ο συντηρητισμός της σημερινής Ελλάδος, ακόμη κι εκείνων που αυτοαποκαλούνται…προοδευτικοί, αρνείται την ιστορική έρευνα.

Αλλά, η επιβίωση στο διαμορφούμενο παγκόσμιο χωριό, δεν μπορεί να γίνει με επικλήσεις της ιστορίας του κάθε έθνους.

Ο σύγχρονος νεοελληνισμός, οφείλει και πρέπει να αποδυθεί στη διαδικασία για την ανάδειξη μιας σύγχρονης νεοελληνικής ταυτότητας που θα βασίζεται στην τεχνολογία και τη γνώση.

Αυτό, βεβαίως, απαιτεί παιδεία.

Η παιδεία μας, όμως, είναι αιχμάλωτη από την ιερά συμμαχία των κομμάτων και δη της αριστεράς και των λοιπών νεοκοτζαμπάσιδων.

Κι όλα αυτά με τις ευλογίες του θεοκρατισμού, της εντελώς αναίτια μαυροντυμένης ρασοφόρας Εκκλησίας, η οποία ουδόλως συντελεί στην υπερεπείγουσα ανάγκη για περιοριστική ανατοποθέτησή της στην ενεργή εθνική μας ζωή.

Αντί όλων αυτών, εμείς αντιστεκόμαστε!

Αντιστεκόμαστε σε μας τους ίδιους.

Στην πρόοδο του τόπου!

Καθηλωμένοι στις υπερσυντηρητικές πολυθρόνες μιας απαίδευτης κοινωνίας…