Οι Καραμανλικοί της συμφοράς

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπήρξε ο σημαντικότερος πολιτικός που γέννησε τούτος ο τόπος, με δεδομένο ότι όλες οι μεγάλες του επιλογές απέβησαν χρήσιμες για την Ελλάδα.

Ο Καραμανλής, πέραν της πολιτικής του σκέψης, των οραματισμών του και

 της πυγμής με την οποία διοίκησε, διακατεχόταν σε όλη του την πολιτική διαδρομή από ένα σημαντικό χαρακτηριστικό. Την αποφασιστικότητα με την οποία προωθούσε εκείνα τα οποία στόχευε.

Ο Καραμανλής, δεν είχε στο λεξιλόγιο και στη σκέψη του το ουσιαστικό ατολμία.

Τόλμησε παντού.

Στην ρεαλιστική λύση του Κυπριακού το 1959 με τις συνθήκες της Ζυρίχης και του Λονδίνου όταν η αντιπολίτευση …έκαιγε την Αθήνα.

Στην διένεξη με το παλάτι το 1963, πολύ περισσότερο αφού γνώριζε ότι θα τον οδηγούσε εκτός εξουσίας.

Στην έξοδο απ’ το ΝΑΤΟ το 1974, όταν είχε ανάγκη και την στρατιωτική και την πολιτική του συμπαράσταση.

Στις φαινομενικά αδύνατες προσπάθειες του την περίοδο 1974-1979, για την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν η αντιπολίτευσή του ξεσήκωνε τον λαό με ομιχλώδη συνθήματα προτείνοντες λύσεις τύπου αδεσμεύτων, Αλία και…Καντάφι.

Δεν υπολόγισε πολιτικό κόστος όταν είπε στην αριστερής συνείδησης Ελλάδα το περίφημο «ανήκομεν εις την Δύσην».

Δεν υπολόγισε πολιτικό κόστος όταν στις εκλογές για το πολιτειακό του 1974, παρ’ ότι γνώριζε ότι ηγείται μιας παράταξης που σημαντική της μερίδα επρόσκειτο στο παλάτι, εκείνος έμεινε σταθερά ουδέτερος, αναγκάζοντας ταυτοχρόνως κορυφαία στελέχη του να σιωπήσουν (Ράλλης, Θεοτόκης κλπ), έστω κι αν είχαν ιδιαίτερους δεσμούς με τον βασιλικό θεσμό.                                                                               

Δεν υπολόγισε πολιτικό κόστος, ούτε στην μεγάλη μεταρρύθμιση για την παιδεία το 1977, παρά τις λυσσώδεις αντιδράσεις του ακαδημαϊκού κατεστημένου και τον λαϊκισμό της κεντροαριστεράς.

Παντού και πάντα τολμούσε.

Έτσι δημιουργήθηκε το τεράστιο ρεύμα της κοινωνίας το οποίο αποκαλέστηκε «καραμανλισμός».

Το δυστύχημα είναι ότι όσοι εκ των επιγόνων του τον επικαλούνται, έχουν γίνει…αποδιοπομπαίοι τράγοι και ασφαλώς όχι μόνο εξ αιτίας της επικοινωνιακής πολιτικής των αντιπάλων τους.

Δεν είναι μόνο ο ανιψιός του Κώστας ως πρωθυπουργός.

Είναι κι όλοι εκείνοι που σημειολογικά αναφέρονται ως καραμανλικοί.

Όλοι εκείνοι, οι οποίοι είχαν κι επιμένουν να έχουν ρόλο στα κομματικά και στα κοινά, χρησιμοποιώντας την βαριά καραμανλική κληρονομιά.

Όλοι εκείνοι, λοιπόν, φαίνεται ότι δεν είδαν, δεν άκουσαν, δεν έμαθαν τίποτα από εκείνον, παρ’ ότι κάποιοι θήτευσαν δίπλα του.

Μικροί στην πολιτική επάρκεια, ελάχιστοι στον τομέα ικανότητα, νάνοι στην παραγωγή πολιτικής και γίγαντες στην ατολμία, εφάρμοσαν πολιτικές που είναι σίγουρο ότι θα λοιδορούσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Είναι οι άνθρωποι που δεν κατανόησαν ποτέ τη ρήση του Μακεδόνα ηγέτη, ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού.

Αντιθέτως λειτούργησαν και λειτουργούν δημιουργώντας μαγαζάκια, καμαρίλα, μούχλα και εν τέλει απέχθεια στους ψηφοφόρους.

Είναι οι άνθρωποι που εντέχνως, έθεσαν στην άκρη τους πραγματικούς καραμανλικούς, εκείνους που είχαν γνώμη και τόλμη να χαράξουν στρατηγικές και δύναμη να τις εφαρμόσουν.

Έτσι, επί παραδείγματι, δεν εξοβελίστηκε απ’ τη Νέα Δημοκρατία ο τολμηρότερος Έλληνας υπουργός οικονομικών, ο Στέφανος Μάνος;

Έτσι δεν απομακρύνθηκε –τουλάχιστον ψυχικά- ο πλέον καραμανλικός στη νοοτροπία και στη σκέψη υπουργός του Καραμανλή, ο Κωστής Στεφανόπουλος που στην πρώτη προεδρική του θητεία εξελέγη κυρίως με τις ψήφους του ΠαΣοΚ;

Έτσι δεν έμειναν στο περιθώριο άνθρωποι που είχαν μπολιαστεί από το καραμανλικό dna;

Τώρα λοιπόν, με μια παράταξη χωρισμένη σε τρία κομμάτια, οφείλουν στη Νέα Δημοκρατία ν’ απογαλακτιστούν από συγκεκριμένους αποστόλους του καραμανλισμού.

Μόνο έτσι θα μπορέσει η παράταξη, όχι μόνο να ξαναβρεθεί στην εξουσία, αλλά να ξαναβρεί τον καραμανλισμό, χωρίς λαϊκίστικες λογικές και προσεγγίσεις.

Μόνο με το «άνοιγμα» στην κοινωνία, την προσέγγιση επιτυχημένων ανθρώπων απ’ τον ιδιωτικό τομέα και τις στρατιές ικανών Ελλήνων του εξωτερικού και πάνω απ’ όλα με αληθινό, πραγματικό σεβασμό στην καραμανλική ιστορία.

Υστρ. 1.

 Τα κόμματα δεν ανήκουν σε οικογένειες, δεν είναι κλειστά συστήματα εξουσίας κι οφείλουν να κάνουν πράξη πολιτική με κυρίαρχο στοιχείο την τόλμη κι όχι τη διατήρηση της εξουσίας.

Υστρ. 2

Τα ίδια κι ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό ισχύουν και για τον παπανδρεϊσμό στο ΠαΣοΚ. Εκεί που εσχάτως, κάποιοι σκέπτονται την μεταπαπανδρεϊκή περίοδο και αναφέρουν την κυρία Φώφη Γεννηματά, ως πιθανό διάδοχο, στο…όνομα του πατέρα της!