Τα όμορφα τα λόγια τα μεγάλα!

ή αλλιώς πόσο πληρώνουμε τους παπαρολόγους

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι μεγαλοστομίες πολιτικών και συνδικαλιστών –κυρίως του προνομιούχου δημόσιου τομέα- δημιουργούν κατά καιρούς

 κλίμα ευφορίας και αποτυπώνουν πλήρως τον στρουθοκαμηλισμό των πρώτων και την στενή συντεχνιακή αντίληψη των δεύτερων.

Φυσικά, αυτές οι μεγαλοστομίες στοχεύουν κατ’ ευθείαν στα κατώτερα ένστικτα του πολιτικού ακροατηρίου με σκοπό το πρόσκαιρο όφελος.

Τα μεγάλα λόγια, ανεύθυνα όπως οι πράξεις που συχνά τα συνοδεύουν, ηχούν όμορφα σε λαϊκά ακροατήρια.

Αφού, όμως, κατά κόρον στερούνται πολιτικής λογικής, δεν προσφέρουν υπηρεσίες ούτε στην υπόθεση της δημοκρατίας ούτε στο μέλλον του τόπου.

Ίσως για μερικά τέτοια, απαξιώνονται οι πολιτικοί, σε συνδυασμό, βεβαίως, με την ανεπάρκειά τους.

Είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο, ότι οι πολιτικοί, κυρίως των κομμάτων εξουσίας, «παίζουν το μπουζούκι» τους όταν είναι εκτός νυμφώνος, δηλαδή εκτός της στενής –κατά την άποψή τους- εξουσίας.

Το ίδιο συμβαίνει, όταν διακυβεύεται η καρεκλίτσα τους.

Αφορμή αυτών των σκέψεων και των απανθισμάτων που θ’ ακολουθήσουν, μας έδωσαν οι πρόσφατες δηλώσεις πολιτικών και τα επαναστατικά μεγάλα λόγια που ακούστηκαν προσφάτως στη Βουλή, με αφορμή το πολυνομοσχέδιο που κατατέθηκε και ψηφίστηκε και το τι θα είχε συμβεί – τουλάχιστον στο ασφαλιστικό – αν κάποιοι από αυτούς επεδείκνυαν σωφροσύνη, όταν ο Τάσος Γιαννίτσης επιχείρησε το 2001 να επιφέρει τις αναγκαίες αλλαγές,

Στο πολυνομοσχέδιο λοιπόν, ο Αντώνης Σαμαράς, δανειζόμενος την κομμουνιστική ορολογία, το είπε ξεκάθαρα:

«Δεν θα συμβάλλω σε έναν εργασιακό Μεσαίωνα».

Είναι ο ίδιος ο οποίος συμμετείχε στις κυβερνήσεις επί των ημερών των οποίων ξεκίνησαν οι ενοικιάσεις εργαζομένων.

Ο Γιώργος Καρατζαφέρης, εξ αιτίας της στασιμότητας που παρατηρήθηκε στα εκλογικά ποσοστά του κόμματός του, αλλά και της ύπαρξης ,πλέον, κι άλλου ενοίκου στην κεντροδεξιά πολυκατοικία, άλλαξε βιολί.

«Δεν θα γίνω νεκροθάφτης της κοινωνίας».

Ο Τσίπρας, τον χαβά του.

Προσπαθώντας να τον πάρουν σοβαρά οι πολίτες, αμόλησε κι εκείνος:

«Είναι ένα νομοσχέδιο εργασιακής, εθνικής και κοινωνικής ταπείνωσης».

Η δε Αλέκα Παπαρήγα, απείλησε: με τις στρατιές των μισθοφόρων του ΠΑΜΕ:

«Τώρα αρχίζει ο πόλεμος», είπε, καλώντας εμμέσως τον μισθοφορικό στρατό του…ΠΑΜΕ να ξεκινήσει νέο γύρο.

Οι βουλευτάδες του ΠαΣοΚ, σε πηγαδάκια έλεγαν τα μύρια όσα.

Κάποιοι, είχαν μεταφέρει και ψηφοφόρους τους από τις εκλογικές τους περιφέρειες για να ακούν όσα δηλώνουν και… να τα μεταφέρουν στο πόπολο.

Φυσικά, την ώρα της ψηφοφορίας, παρίσταναν λειράτες όρνιθες!

Ο συνάδελφός τους Βαγγέλης Παπαχρήστος, με πολύχρονο πέρασμα απ’ την δογματική αριστερά καταψήφισε λέγοντας:

«Άλλο να δεχτείς τους όρους του τοκογλύφου κι άλλο τη λειτουργία του τοκογλύφου».

Δεν μας είπε, όμως, τι θα γίνει αν η Ελλάδα δεν πάρει τις δόσεις της βοήθειας.

Θα πληρώσει εκείνος μισθούς, συντάξεις κι όλα τα άλλα έξοδα του κράτους;

Γενικώς, λοιπόν, είχαμε μια ωραία ατμόσφαιρα, που απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός αλλά εμείς αρμενίζουμε στραβά.

Εδώ, ακούσαμε στην κορύφωση της κρίσης τον Τσίπρα να λέει ότι το αντίδοτο είναι να διοριστούν οι άνεργοι στο δημόσιο!!!

Θυμάστε τι έγινε το 2001, όταν ο Τάσος Γιαννίτσης είχε επιχειρήσει να αλλάξει το ασφαλιστικό σύστημα;

Ουσιαστικά απομακρύνθηκε απ’ το υπουργείο, επειδή αντέδρασε το βαθύ ΠαΣοΚ και οι αυτοαποκαλούμενοι…προοδευτικοί, πλην βαθύτατα οπισθοδρομικοί αριστεροί.

Μαζί τους και μεγάλη μερίδα της κομμουνιστόφιλης κρατικίστικης λογικής.

Ο κρατικοδίαιτος Στρατούλης, βουλευτής τότε του ΣΥΝ, ήταν πρωτεργάτης στην αναταραχή και στη μη αναγκαία ανάδευση του έλους φωνάζοντας:

«Οι προτάσεις της κυβέρνησης δεν αποτελούν βάση κοινωνικού διαλόγου, αλλά βάση κοινωνικού πολέμου»!

Το ίδιο και η κυβερνητική Βάσω Παπανδρέου.

Εκείνη το είχε πει απροκάλυπτα:

«Η επιβίωση του ασφαλιστικού συστήματος πρέπει να συνδυαστεί με την επιβίωση της κυβέρνησης»!!!!!

Ο ξεσηκωμός εκείνων που φοβόντουσαν μη χάσουν τα κεκτημένα τους ήταν καθολικός.

Τότε, πρόεδρος της ΓΣΕΕ ήταν ο Πολυζωγόπουλος, στέλεχος του ΠαΣοΚ.

Η μια απεργία διαδεχόταν την άλλη συνοδευόμενες από απίστευτης φαιδρότητας λόγια:

«Όλα ξεκινάνε απ’ το οικονομικό επιτελείο. Αν δεν αντιληφθεί ο κύριος Παπαντωνίου, πως πρέπει να χρηματοδοτήσει την κοινωνική ασφάλιση, οι ευθύνες του θα είναι ιστορικές»!!!

Ο βουλευτής Αχαΐας του ΠαΣοΚ Χρυσανθακόπουλος, φώναζε στα τηλεοπτικά παράθυρα:

«Αυτή η πολιτική δεν είναι πολιτική σοσιαλιστικής κυβέρνησης»!

Λίγα χρόνια μετά, ψάχνοντας τον σοσιαλισμό, αφού πρώτα πέρασε την εμπειρία των «φρουτακίων», τον βρήκε στο πλευρό του κυρίου Καρατζαφέρη, με το κόμμα του οποίου πολιτεύεται!

Φυσικά, η κατάσταση με το ασφαλιστικό έφτασε στο απροχώρητο, αφού εμείς οι ίδιοι είμαστε ανίκανοι να οραματιστούμε και να δούμε το μέλλον, κλειστοφοβικοί και άτολμοι, μικροί και άβουλοι.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι την περίοδο του νόμου Γιαννίτση, η Νέα Δημοκρατία δημαγωγούσε κι εκείνη απροκάλυπτα.

Ο Πάκης (εκ του Προκοπάκης) Παυλόπουλος, θυμάστε που επί των ημερών του καιγόταν η Αθήνα κι εκείνος παρακολουθούσε, τότε έκανε χιούμορ:

«Τα μέτρα για το ασφαλιστικό είναι στα…μέτρα Σημίτη».

Ο δε βουλευτής της Ν.Δ. Δημήτρης Σιούφας έκανε κι εκείνος δηλώσεις:

«Η παρέμβαση της κυβέρνησης δηλώνει την αναξιοπιστία και την ασυνέπεια της με το να φέρει ολόκληρη την κοινωνία σε μια αναστάτωση και μια διαφαινόμενη κοινωνική έκρηξη, που ο Θεός να βάλει το χέρι του»…

Από κοντά και τα ΜΜΕ.

Σχόλια επί σχολίων από τους διάφορους παραρόστομους.

Ξεσηκωμός της κοινής γνώμης, επιχειρήματα για κλάματα.

Κι όποια λογική φωνή προσπαθούσε να μιλήσει με επιχειρήματα, εξοστρακιζόταν στο πυρ το εξώτερον…

Η έκρηξη του καθοδηγούμενου και εν πολλοίς απαίδευτου κόσμου έγινε και τα αποτελέσματα τα ξέρουμε όλοι.

Το ερώτημα, όμως που προκύπτει, είναι γιατί να απαιτούνται τα μνημόνια για να μπορούμε να σκεφτόμαστε και να ενεργούμε με ρεαλισμό και σύνεση και μακριά από ιδεοληψίες του παρελθόντος και τις κραυγές των δημαγωγών;