Η διεθνής κι εγχώρια κερδοσκοπία πρέπει να διαψευστεί

Γράφει
 ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Τα είπαμε και στο χθεσινό άρθρο, είναι ξεκάθαρο ότι κάποιοι διεθνείς κερδοσκόποι και τα εν Ελλάδι παραρτήματά τους, κάνουν ότι τους είναι δυνατόν για να χρεοκοπήσει η Ελλάδα, να βγούμε απ’ την ευρωζώνη και να επιστρέψουμε στη δραχμή. Συνοδοιπόροι τους και κάποιοι αριστεροί της εγχώριας πολιτικής νομενκλατούρας, με μυαλό μυρμηγκιού,
 όπως τουλάχιστον προκύπτει από τη μέχρι σήμερα δημαγωγική και ανεύθυνη πορεία τους.

Αυτή η παράλογη «λογική» τους, δείχνει σαφώς ότι η βλακεία δεν έχει σύνορα, δεν έχει πολιτική ταυτότητα, ενώ είναι ιδιαιτέρως επικίνδυνη, ειδικά όταν ο βλάκας μπορεί να επηρεάσει κομμάτια πληθυσμού που δεν έχουν ιδιαίτερη πολιτική σκέψη και δυσκολεύονται να αναλύσουν τα δεδομένα.

Στο χθεσινό άρθρο αυτού του blog, με τίτλο «Οι άθλιοι των Αθηνών, οι διεθνείς συνοδοιπόροι τους και τα παιχνίδια με τη δραχμή», αναλύσαμε γιατί η έξοδος απ’ το ευρώ κι η επιστροφή στη δραχμή, θα είναι καταστροφική για τον τόπο.

Όλη αυτή η συνεχιζόμενη συζήτηση, με συμμετοχή και της κοντόφθαλμης αριστεράς, ουδόλως είναι αθώα, δεδομένου ότι «παίζονται» τεράστια ποσά από διάφορα funds, στην πτώχευση της Ελλάδας.

Κάποιοι, μάλιστα, με την εκούσια ή ακούσια συμπόρευση ορισμένων ελληνικών και ξένων ΜΜΕ, διεθνών απατεώνων- οικονομολόγων και αναλυτών που βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία των αφεντικών τους, δημιουργούν κλίμα υστερίας, φόβου και ανησυχίας στην κοινή γνώμη, προκειμένου να προωθήσουν τις επιδιώξεις τους.

Είπαμε. Είναι πολλά τα λεφτά.

Πριν τις εκλογές του 2009, η Νέα Δημοκρατία, με όσες μεγάλες ευθύνες την βαρύνουν επειδή δεν τόλμησε επί πέντε χρόνια να βάλει το μαχαίρι στο κόκαλο και να αλλάξει τη ζοφερή πραγματικότητα, είχε πει την αλήθεια. Ότι, δηλαδή, πρέπει να αναληφθούν συγκεκριμένα μέτρα για να υπάρχει ελπίδα.

Η τότε αντιπολίτευση, ανεύθυνα και δημαγωγικά, φώναζε προς κάθε κατεύθυνση ότι «λεφτά υπάρχουν».

Κι όχι μόνο αυτό.

Όταν έγινε κυβέρνηση, πιστή στους δογματισμούς της, έχασε επτά ολόκληρους μήνες για να αντιληφθεί την πραγματικότητα. Στο διάστημα αυτό, το μόνο που έκανε ήταν να περιοδεύει ανά την υφήλιο και να δυσφημεί την προηγούμενη κυβέρνηση, άρα και την χώρα, να μοιράζει παροχές σε ημετέρους και να τάζει λαγούς με πετραχήλια.

Τότε, το πουλάκι πέταξε.

Η διεθνής κερδοσκοπία πήρε το παιχνίδι στα χέρια της αδιαφορώντας αν ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου είχε το πιστόλι στο τραπέζι…

Τα επιτόκια δανεισμού ανέβηκαν σε δυσθεώρητα ύψη, την ώρα που οι δανειακές ανάσες ήταν κάτι περισσότερο από αναγκαίες.

Έτσι, οδηγηθήκαμε στο μνημόνιο, έτσι μπήκαμε σε τροχιά επιτήρησης, έτσι βρεθήκαμε στα σαγόνια του καρχαρία.  

Ανεξαρτήτως, όμως, των λαθών της κυβέρνησης Παπανδρέου, οι προβλέψεις των κερδοσκόπων κι όσων «ποντάριζαν» στην ελληνική πτώχευση, διαψεύδονταν μέρα με τη μέρα.

Τον Φεβρουάριο, «εκτιμούσαν» ότι η Ελλάδα θα πτωχεύσει.

Τζίφος!

Δημιουργήθηκε ο μηχανισμός διάσωσης της Ελλάδας με 110 δισ. ευρώ.

Δημιουργήθηκε άλλος μηχανισμός διάσωσης άλλων ευρωπαϊκών κρατών, ύψους 750 δισ.  ευρώ.

Η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα, μπήκε γερά στο παιχνίδι του μηχανισμού κι ήδη ο Τρισέ έχει αγοράσει ελληνικά, πορτογαλικά και ιρλανδικά ομόλογα, που υπερβαίνουν τα 67 δισ. ευρώ.

Οι κερδοσκόποι, έπεσαν έξω στις εκτιμήσεις τους.

Τότε, γύρισαν το παιχνίδι.

Με τα παπαγαλάκια τους, επιχείρησαν να φοβίσουν τους πολίτες – καταθέτες των τραπεζών, με στόχο την εκταμίευση των αποταμιεύσεων και την…κατάρρευση των ελληνικών τραπεζικών ιδρυμάτων, διότι δήθεν η ευρωπαϊκή τράπεζα θα έκλεινε τις στρόφιγγες.

Νέος τζίφος γι αυτούς.

Ο Τρισέ, άρχισε να ενισχύει τις ευρωπαϊκές τράπεζες, ενώ μόνο στις ελληνικές χορήγησε περισσότερα από 95 δισ. ευρώ.

Το σχέδιο των κερδοσκόπων πήγε παραπέρα, με ακούσια – θέλω ρομαντικά να πιστεύω- συμμετοχή των εγχώριων ΜΜΕ.

Καταστροφολογία του κερατά.

Εκτιμήσεις για παλλαϊκές εξεγέρσεις, για στάση παρόμοια μ’ εκείνη στου Γουδή το…1909 και πολλά άλλα. Βοηθούσε, βεβαίως και η δημαγωγική στάση της αριστεράς, αλλά και η μια στο καρφί και μια στο πέταλο πολιτική της Νέας Δημοκρατίας, που λέει «όχι» στο μνημόνιο αλλά ταυτοχρόνως ψηφίζει τα νομοσχέδια της κυβέρνησης.

Κι έρχονται οι δημοτικές εκλογές, στις οποίες παρά το σημαντικότατο ποσοστό αποχής, η κοινωνία που σκέφτεται δείχνει ανοχή και στηρίζει εν πολλοίς τις αναγκαίες από το μνημόνιο μεταρρυθμίσεις.

Τζίφος στο τετράγωνο για την κερδοσκοπία.

Όλα αυτά, δείχνουν ότι οι προσπάθειες κάποιων για να εξασφαλίσουν κέρδη από το ποντάρισμα στη χρεοκοπία, μέχρι τώρα, έχουν αποτύχει.

Κι έχουν αποτύχει, χωρίς τη συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία αν «έτρεχε» περισσότερο στα αναγκαία μέτρα αναδιάρθρωσης του προβληματικού, αντιπαραγωγικού και διεφθαρμένου δημόσιου τομέα, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα.

Δεν συμφέρει κανέναν η πτώχευση

Εκτός, λοιπόν απ’ αυτά, αφού έχουν το δικαίωμα οι διεθνείς κι εγχώριοι κερδοσκόποι να κάνουν τις δικές τους εκτιμήσεις και προβλέψεις, αυτονόητο είναι και το δικό μας δικαίωμα να κάνουμε το ίδιο.

1. Είναι ξεκάθαρο ότι αν σπάσει ένας αδύνατος κρίκος μιας προβληματικής αλυσίδας, τότε θα επέλθει… Αρμαγεδδών στην παγκόσμια οικονομία απ’ τις αλυσιδωτές προεκτάσεις. Μπορεί, λοιπόν, η Ευρώπη αλλά και οι ΗΠΑ ν’ αφήσουν τον παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο να ισοπεδώσει τα πάντα; Η λογική λέει όχι!
2. Η Ελλάδα, από τη στιγμή που υπεγράφη το μνημόνιο, έχει λάβει ή έχει λαμβάνειν απ’ τη  τρόικα και τον μηχανισμό στήριξης  110 δισ. ευρώ, ενώ η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα έχει στη διάθεση των ελληνικών τραπεζών 95 δισ. ευρώ. Δηλαδή, 205 δισ. ευρώ, έναντι δημοσίου χρέους 330 δισ. ευρώ. Αυτά τα έδωσαν, με προφανή στόχο να τα λάβουν πίσω κι όχι να τα χάσουν. Μπορεί, λοιπόν, να αφήσουν την Ελλάδα έρμαια των κερδοσκόπων; Η λογική λέει όχι!
3. Το ελληνικό δημόσιο χρέος, είναι σημαντικά μικρότερο ως ποσοστό του πραγματικού ΑΕΠ της Ελλάδας, πολύ περισσότερο αν αναλογιστεί κάποιος ότι έχουμε τη μεγαλύτερη παραοικονομία της Ευρώπης.
4. Ήδη, έχει αποφασιστεί η επιμήκυνση της αποπληρωμής των 110 δισ. ευρώ που λαμβάνουμε ή θα λάβουμε από τον μηχανισμό στήριξης.  Αυτό σημαίνει, ότι μπορούμε να προσπεράσουμε το… Κάβο Ντόρο του 2013 και του 2014. Άρα, ελάχιστη δυνατότητα έχει η διεθνής και εγχώρια κερδοσκοπία για να δημιουργήσει νέο…κλίμα.
5. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας – ακόμη κι απ’ το δημόσιο χρέος, που συνολικά ιδιωτικό και δημόσιο ως ποσοστά του ΑΕΠ είναι απ’ τα πλέον χαμηλά στην Ευρώπη- είναι ο δημόσιος τομέας και η συνεχιζόμενη αναπαραγωγή ελλειμμάτων, με ευθύνη της κυβέρνησης. Είναι χαρακτηριστικό, ότι σοβαροί πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι, ακόμη κι αν οι δανειστές της Ελλάδας της χαρίσουν όλα τα χρέη, το πρόβλημα με την αναπαραγωγή ελλειμμάτων στο δημόσιο θα παρέμενε άλυτο και εν ριπή οφθαλμού θα άνοιγε νέα μαύρη τρύπα. Σ’ αυτό, το πρόβλημα, όμως, δεν μπορούν να ποντάρουν οι διεθνείς κι εγχώριοι κερδοσκόποι, δεδομένου ότι όσα δεν κάναμε εμείς τριάντα χρόνια, τα επιβάλλει το μνημόνιο.

Είναι σαφές, δηλαδή, ότι οι προσπάθειες κάποιων για έξοδο απ’ το ευρώ και την επιστροφή στη δραχμή, δείχνουν να είναι καταδικασμένες απ΄ τα γεγονότα και τα δεδομένα.

Παρ’ όλα αυτά, η προσπάθεια του τόπου είναι επώδυνη, που γίνεται μεγαλύτερη από την ατολμία πολλών κυβερνητικών στελεχών να κατανοήσουν την πραγματικότητα και να ξεφύγουν απ’ τους ομιχλώδεις ιδεολογικούς δογματισμούς των.

Επιπλέον, οι οδύνες γίνονται μεγαλύτερες, όταν η κυβέρνηση με ακατανόητη πολιτική και εκτός κάθε συμφωνίας με το μνημόνιο, «βάζει χέρι» στον ιδιωτικό τομέα με αποτέλεσμα την δημιουργία κλίματος ανασφάλειας και ύφεσης.

Η ύφεση, όμως, είναι ούτως ή άλλως το τίμημα.

Οι αριθμοί – πραγματικοί αυτή τη φορά- δείχνουν ότι το 2010 το έλλειμμα θα μειωθεί από το 15,4% του ΑΕΠ στο 9, 4%. Δηλαδή, 6 ποσοστιαίες μονάδες, με παράλληλη συρρίκνωση της οικονομίας κατά 4%.

Το 2011, το έλλειμμα θα φτάσει από 9,4% στο 7,5%, δηλαδή άλλες 2 μονάδες, ενώ η συρρίκνωση της οικονομίας θα αγγίξει το 3%.

Είναι σαφές, ότι η προσπάθεια, όπως προείπαμε, είναι γεμάτη οδύνες.

Αν, όμως, δεν είχαμε υπογράψει το μνημόνιο του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης,  το δημόσιο ήδη θα είχε κάνει στάση πληρωμών, η ύφεση θα ήταν πολύ μεγαλύτερη κι η ανεργία σε δυσθεώρητα ύψη.

Συνεπώς, η δημοσιονομική προσαρμογή και η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα είναι μονόδρομος. Όχι μόνο για την αποκατάσταση της διεθνούς αξιοπιστίας της Ελλάδας και την γρήγορη επάνοδο στις διεθνείς αγορές, αλλά γιατί μόνο έτσι υπάρχει πιθανότητα να δημιουργήσουμε ανάπτυξη.

Όλα τα άλλα, είναι παραμύθια της Χαλιμάς, σαν κι εκείνα με τα οποία περνά την ώρα της η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας.

Όσο για τους κερδοσκόπους, αν η Ελλάδα κάνει τα απαραίτητα βήματα, είναι βέβαιο ότι τα σενάρια που διακινούν για επιστροφή στη δραχμή και τα δημοσιεύματα που τα στηρίζουν…θα τα βάλουν εκεί που ξέρουν κι ίσως τους αρέσει…