Εκκλησία, Παπάδες και Πολιτική!

Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε πριν από λίγες ημέρες, το γεγονός ότι η Ιερά σύνοδος της Ιεραρχίας, τύπωσε και διένειμε μέσα στις Εκκλησίες διάγγελμα «Προς τον λαό», χαρακτηρίζοντας την Ελλάδα χώρα υπό κατοχή!

Αλγεινή εντύπωση, επίσης, προκάλεσαν οι πρόσφατες δηλώσεις του Μητροπολίτη Πειραιά,

ο οποίος ερωτηθείς την οικονομική κρίση την απέδωσε στον…σιωνισμό που θέλει να καταστρέψει την…Ελλάδα!

Το ότι ξεσηκώθηκε εναντίον του, ακόμη και η …Αρχιεπισκοπή της Αμερικής, μάλλον είναι ήσσονος σημασίας γεγονός για τον αρχιπαπά του Πειραιά, ο οποίος ήταν γνωστός – μέχρι τώρα- μόνο για τις πολιτικές του σχέσεις με μερίδα του ΠαΣοΚ και τη στήριξη που παρείχε σε υποψηφίους του κυβερνώντος κόμματος.

Πριν από λίγο καιρό, συνεδρίασε ολόκληρη Ιεραρχία για να αποφανθεί ότι η σχεδιαζόμενη από την κυβέρνηση κάρτα του πολίτη που θα αντικαταστήσει τις ταυτότητες και θα περιλαμβάνει ψηφιακά τα δεδομένα της ταυτότητας, δεν πρέπει να περιέχει κατ' ουδένα τρόπο εμφανή ή αφανή τον αριθμό 666!

Ο Άνθιμος της Θεσσαλονίκης, ο Αμβρόσιος των Καλαβρύτων και πολλοί άλλοι Ιεράρχες, συχνά πυκνά, ανάμεσα σε κήρυγμα και εκκλησιαστικά καθήκοντα δεν διστάζουν να ασκούν…εξωτερική πολιτική!

Κορύφωση, βεβαίως της πολιτικολογίας και παρέμβασης ήταν η αντιφατική περίοδος του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, ο οποίος προκάλεσε ακόμη και…συλλαλητήριο με το λάβαρο της Αγίας Λαύρας, επειδή στις νέες ταυτότητες της ελληνικής πολιτείας δεν υπήρχε το…θρήσκευμα.

Φυσικά, δεν αναφέρομαι στο παρόν σχόλιο, στις συνεχείς παρεμβάσεις ανωτέρου και κατωτέρου κλήρου για υποψηφίους δημοτικούς συμβούλους, δημάρχους, βουλευτές και κόμματα.

Αυτό θεωρείται εκ των ουκ άνευ και το συντηρούν ΚΑΙ οι πολιτικοί, όπως έκαναν και με τη δημιουργία και συντήρηση του επάρατου και καταστροφικού πελατειακού συστήματος.

Δεν υπάρχει πολιτικός ή πολιτικάντης, που πριν από κάθε προεκλογική περίοδο, δεν θα επισκεφθεί τον Δεσπότη ή κάποιον άλλον εκ των σημαινόντων Ιερέων της εκλογικής του περιφέρειας για να αποσπάσει την…ευλογία του!

Μια πραγματικότητα, δηλαδή, που θυμίζει καταστάσεις του προπερασμένου και περασμένου αιώνα.

Από την άλλη πλευρά, οφείλουμε να τονίσουμε ότι η θρησκεία (στην προκειμένη περίπτωση οι Εκκλησίες), από την εποχή του βυζαντινού καιροσκοπισμού και τις φονταμενταλιστικές Σταυροφορίες μέχρι το παπικό κράτος και το ισλαμικό χαλιφάτο, επί αιώνες ήταν συνδεδεμένη με την άσκηση πολιτικής.

Στη χώρα μας, αυτό συνέβη σε μεγαλύτερο βαθμό, δεδομένης της σύνδεσης κράτους και Εκκλησίας. Το δε κράτος (στην προκειμένη περίπτωση οι κυβερνήσεις), σε πλείστες όσες περιπτώσεις παρενέβη στα εκκλησιαστικά ζητήματα, που δεν δίσταζε ακόμη και να παρεμβαίνει ακόμη και σε στενά θέματα της ιεραρχίας.

Η Εκκλησία, από την πλευρά της, με τον απλοϊκό της λόγο, σε συνδυασμό με το χαμηλό κοινωνικοπνευματικό επίπεδο μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού, συμπορευόταν με κόμματα και πολιτικούς που δεν έθιγαν τα συμφέροντά της.

Ο πρώτος που αμφισβήτησε τις παρεμβάσεις της Πολιτείας στην Εκκλησία, ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος Παρασκευαϊδης.

Ο ίδιος, ήταν και ο πρώτος που εξελέγη στον αρχιεπισκοπικό θώκο χωρίς καμιά πολιτική παρέμβαση της τότε κυβέρνησης Σημίτη.

Ο Χριστόδουλος, όμως, διεκδίκησε για τον εαυτό του, και εν μέρει τα κατάφερε, κεντρικό πολιτικό ρόλο και έφτασε στο σημείο να έρθει σε αντιπαράθεση με τον Κώστα Σημίτη για το ζήτημα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες.

Εκείνη την περίοδο, συντάχθηκε στο πλευρό του σύσσωμη η αξιωματική αντιπολίτευση, αφού διείδε ότι θα έχει πολιτικά οφέλη. Ακόμη και Κώστας Καραμανλής (ως μελλοντικός πρωθυπουργός) έτρεχε, τότε, να υπογράψει στο…δημοψήφισμα Χριστόδουλου!

Ο δε σημερινός πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς, ήταν ο μοναδικός πολιτικός αρχηγός (περίοδος Πολιτικής Άνοιξης) που δεν είχε μουσουλμάνους στα ψηφοδέλτια του κόμματός του, προφανώς σκοπεύοντας στον…πατριωτισμό του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου!

Στο σημείο αυτό να τονίσουμε, ότι από τη στιγμή που οποιοσδήποτε πολίτης έχει το δικαίωμα να ασκεί πολιτική ή να εκφράζει πολιτικές θέσεις και απόψεις, θα ήταν αδιανόητο να απαγορεύεται στους παπάδες ή στην Ιερά Σύνοδο, πολύ περισσότερο αφού ζούμε σε μια δημοκρατική πολιτεία και κοινωνία.

Αυτό, όμως, που δεν έχει δικαίωμα να πράττουν οι παπάδες, είναι η άρνησή τους ότι ασκούν πολιτική, με την θεωρία ότι εκείνοι εκφράζουν κάτι διαχρονικό και ανώτερο.

Επιπλέον, δεν έχουν δικαίωμα να θεωρούν ότι υπηρετούν το «εθνικό» έναντι του «κομματικού» που εκφράζουν οι πολιτικοί.

Δεν είναι δυνατόν, λοιπόν, σε μια δημοκρατική πολιτεία, να υπάρχουν παπάδες που μιλάνε εξ ονόματός της χωρίς να εντάσσονται στις αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις της.

Το κοινοβούλιο είναι η υπέρτατη αρχή.

Ακόμη και οι κληρονομικοί βασιλείς, ακόμη κι οι αιρετοί Πρόεδροι, είναι υποχρεωμένοι να εκφράζουν και να ακολουθούν εκείνα που αποφασίζει και ψηφίζει το Κοινοβούλιο.

Διαφορετικά παραιτούνται.

Η Εκκλησία, όμως της Ελλάδας και οι παπάδες, δεν ακολουθούν αυτόν τον υπέρτατο κανόνα, αλλά δηλώνουν ότι εκφράζουν το «εθνικό», συμφώνως πάντοτε με τις δικές τους απόψεις.

Έτσι, παρατηρούμε συνεχείς παρεμβάσεις που φτάνουν ή ξεπερνούν τα όρια της βρόμικης προπαγάνδας, της μισαλλοδοξίας, ακόμη και προτροπής στους πιστούς για την επιλογή τους στις κάλπες.

Όταν η Εκκλησία και εκείνοι που την εκπροσωπούν εκφράζουν απόψεις περί παντός επιστητού στο όνομα του «εθνικού» (περίοδος εμφυλίου, χούντα, ταυτότητες, σχολικά βιβλία, μαθήματα θρησκευτικών και ιστορίας, σχέσεις με γειτονικές χώρες, οικονομία κλπ), τότε υπάρχει πρόβλημα, αφού δεν αποδέχονται τους κανόνες της δημοκρατίας και τις διαδικασίες της λαϊκής βούλησης.

Αυτό λοιπόν δεν μπορεί να είναι αποδεκτό.

Κάλλιστα η Εκκλησία και οι παπάδες θα μπορούσαν να κατέβουν στον πολιτικό στίβο και αν αποσπάσουν την πλειοψηφία του λαού να λένε ότι εκτιμούν και να ασκούν την πολιτική για την οποία εξελέγησαν.

Τι διαφορά έχει η Εκκλησία από τα πολιτικά κόμματα;

Ότι τα πολιτικά κόμματα ισχυρίζονται ότι εκφράζουν το «εθνικό συμφέρον» (τα αστικά) ή το «λαϊκό συμφέρον» (τα κόμματα της αριστεράς).

Κι όσα ισχυρίζονται ή εκφράζουν τα θέτουν στην κρίση του λαού.

Αντιθέτως, η Εκκλησία και οι παπάδες, ισχυρίζονται και πιθανότατα πιστεύουν, ότι κρίνονται ΜΟΝΟ από τον Θεό!

Η Ελλάδα, όμως, και η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών του πλανήτη, έχουν τελειώσει εδώ και χρόνια με την αναχρονιστική και αντιπνευματική βασιλεία των «ελέω Θεού».

Άρα, δεν μπορεί να ανέχεται τους «ελέω Θεού» οικονομολόγους, νομοθέτες, παιδαγωγούς, διπλωμάτες, όπως θέλουν να εμφανίζονται παπάδες και Εκκλησία.

Η πρόσφατη διακήρυξη των παπάδων και της Εκκλησίας "Προς τον λαό", γράφει πολλά για τα λάθη μας, την οικονομική κρίση και για τους δανειστές μας.
Τα περισσότερα, θυμίζουν λόγο πολιτικών κομμάτων και μάλιστα δημαγωγικό, όπως εκείνα που επιχειρούν με κερδοσκοπικές πρακτικές να αυξήσουν ή να δημιουργήσουν εκλογική πελατεία.
Εκείνα που δεν γράφει η διακήρυξη, είναι το μεγάλο ποσοστό ευθύνης των παπάδων στη δημιουργία της κρίσης.
Είτε επειδή στήριζαν το πελατειακό σύστημα, είτε επειδή είχαν τις τεράστιες φοροαπαλλαγές, είτε επειδή αντιστεκόταν και αντιστέκεται στην κατάργηση των οικονομικών της προνομίων, είτε επειδή συμπεριφέρεται ως μια ακόμη οικονομική συντεχνία.
Δηλαδή, δεν γράφει απολύτως τίποτα για το...κρασί και το λάδι της!

Συνεπώς, δεν πρέπει να αργήσει η ημέρα που ο καθείς θα συνταχθεί στα εφ ω ετάχθη.

Ο χωρισμός Κράτους- Εκκλησίας δεν πρέπει να μείνει και να αραχνιάσει στα πολιτικά γραφεία.

Κι αν γίνει αυτό, αν η Εκκλησία και οι παπάδες έχουν ΚΑΙ την οικονομική τους αυτοτέλεια (τώρα συντηρούνται με χρήματα των φορολογουμένων Ελλήνων και Ευρωπαίων), τότε ας αποτολμήσουν την κάθοδο στην πολιτική.

Τότε, με απόλυτο δημοκρατικό ένδυμα, και όχι αυτό της μισαλλοδοξίας και του θρησκευτικού φανατισμού, ας τολμήσουν να ζητήσουν την ψήφο του λαού και να εκφράσουν όσα επιθυμούν για τις… προγαμιαίες σχέσεις, για τα μαθήματα των Αρχαίων Ελληνικών, των Θρησκευτικών και της Ιστορίας, για το τζαμί της Αθήνας, για τις εκτρώσεις, την ομοφυλοφιλία, τα Σκόπια, την Τουρκία, τον σιωνισμό, τις ψηφιακές ταυτότητες και ότι άλλο τους απασχολεί.

Ποιος ξέρει;

Ίσως τότε, ασχοληθούν και με το κύριο έργο τους και ξεφύγουν από τη μούχλα του βυζαντινισμού και την οπισθοδρομικές τακτικές.