Ο παρακμιακός Λάκης Λαζόπουλος

Παρακολούθησα, μέρος της χθεσινής άκρως δημαγωγικής εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου για τα τελευταία επεισόδια στη Κερατέα και πολλά άλλα.
Όπως συνήθως πήγε κατά την πλευρά που φυσάει ο άνεμος.
Όπως τότε που στα θλιβερά επεισόδια της Αθήνας με αφορμή (;) τη δολοφονία του Αλέξη, είπε
 το αμίμητο: ««Δακρυγόνο τα ΜΑΤ; Μολότωφ ο μαθητής! Ο καθείς και τα όπλα του»!
Αναρωτιέμαι ποιος είναι ο τιμητής των πάντων Λαζόπουλος.
Είναι άραγε ο ίδιος που «σατίριζε» τόσα χρόνια, ανακυκλώνοντας στις εκπομπές του τα θλιβερά «νούμερα» της trash tv;
Είναι άραγε εκείνος που τον κυνηγούσαν στα κότερα με άκρως ύποπτες δραστηριότητες;
Είναι άραγε εκείνος για τον οποίο έγινε τόσος θόρυβος που δεν πήγε στρατιώτης, παριστάνοντας  τον τρελό;
Είναι εκείνος που έχει φίλους όλους τους έλληνες ζάπλουτους;
Μήπως είναι κάποιος άλλος;
Είναι άραγε εκείνος που ρίχνεται στη μάχη της «κατινιάς» που την αυτοαποκαλεί σάτιρα;
Μήπως είναι εκείνος που οι σύντροφοί του αποκαλούν (τρομάρα τους) «νέο Αριστοφάνη» και όσα λέει και κάνει αποκαλείται σάτιρα από τι ιερατείο της ψευτοκουλτουριάρικης αριστεράς ;
Μήπως δεν είναι εκείνος που ανακυκλώνει τον βούρκο και ηδονίζεται με αυτή την ανακύκλωση;
Φοβάμαι ότι με τον Λαζόπουλο ζούμε τον απόλυτο εξουσιαστικό παραλογισμό.
Το να γελάς με τον ανάπηρο ή με τα θύματα ενός πολέμου δεν είναι σάτιρα, αλλά κτηνώδης εξουσιαστική διαστροφή. Το να γελάς με το αν είναι καλή τραγουδίστρια ή όχι η Έφη Σαρρή κι αν είναι καλή ηθοποιός η Ντενίση, καταντάει ηλιθιότητα.
Η «σάτιρα» που γελάει με τα θύματα δεν σατιρίζει τους θύτες, αλλά αντίθετα τους απαλλάσσει.
Ο Λαζόπουλος, δεν γνωρίζει προφανώς, ή μάλλον προσποιείται ότι δεν γνωρίζει, ότι η σάτιρα δεν γελοιοποιεί τον άνθρωπο, αλλά τις συνθήκες μέσα στις οποίες ζει. Απέναντι λοιπόν στα πολιτικά απόβλητα και απέναντι στη «δυστυχία» των εκκριμάτων του αγοραίου τηλεοπτικού «πολιτισμού», ο Λαζόπουλος διατρανώνει τη δική του ανάπηρη (αλλά ακριβοπληρωμένη) υπεροχή.
Στείρος από ανατρεπτικές ιδέες, ενσωματωμένος πλήρως στους μηχανισμούς των ανακτορικών ιδεολογικών δομών, πελεκίζει άπληστα και αχόρταγα τους «ανάπηρους»!!!
 Η «σάτιρα» του Λαζόπουλου δεν έχει σκοπό, ένα ηθικό σύστημα αξιών, ένα νέο ιδανικό, ένα νέο τραγούδι που να εμπνέει και να ενθουσιάζει. Εξαντλείται στον κυνισμό και στις λεκτικές απρέπειες, στοιχεία που υποκρύπτουν έλλειψη πίστης και οράματος, ή το σβήσιμο μιας πίστης.
 Προϊόν αυτών των «Νέων Ιδεών» είναι ο Λαζόπουλος.
Το ιδεολογικό εργαλείο του συστήματος, το οποίο καταστρέφει κάθε πολιτικό και αισθητικό κριτήριο και «μπολιάζει» την κοινωνία με τα «νέα γούστα».
Της αισθητικής των κοπράνων…
Γι’ αυτό ο Λαζόπουλος δεν θίγει ποτέ τους ομοίους του. Τα είδωλα της τηλεοπτικής εξουσίας, τους «σταρ» της παραπληροφόρησης και της απάτης, τα «προοδευτικά» Ιερατεία και τα αφεντικά τους.
Γελοιοποιεί απλώς τα «εξαμβλώματα», τα «ψώνια», τα μικρά και ασήμαντα «ψώνια». Τα «ψώνια» καρχαρίες δεν τολμά να τα αγγίξει…Αυτούς που συνευρίσκεται μαζί τους στα κότερα και στις βίλες, αρνείται να τους ακουμπήσει. Κι ας πίνουν το μεδούλι του κοσμάκη, μέσα από τις λογής λογής δραστηριότητές τους...
Δυστυχώς φταίμε, πρώτα απ’ όλους εμείς. Ο καθένας ξεχωριστά. Που καθόμαστε και βλέπουμε τους Λαζόπουλους, τους αποθεώνουμε και τους αναγάγουμε σε κυρίαρχους της ζωής μας. Καταντήσαμε να είμαστε το κράτος, όπου οι ηθοποιοί κάνουν πολιτική κι οι πολιτικοί παίζουν σε κωμωδίες.