Η επανάσταση του τζάμπα

Παλαιότερα, ο τζαμπατζής, ήταν  δακτυλοδεικτούμενος, παράδειγμα προς αποφυγήν.

Σήμερα, τους κάνουμε λαϊκούς ήρωες, τύπου Γκλέτσου!

Είναι απίστευτα πράγματα τα οποία επινοούν οι αριστεριστές για να κάνει ο λαός κι οι κυβερνώντες την καθημερινή …επαναστατική γυμναστική τους.

Απευθυνόμενοι,

 σχεδόν πάντοτε, στα χαμηλότερα ένστικτα της κοινωνίας και των ακροατηρίων τους, επιχειρούσαν και επιχειρούν την απέραντη καταστροφολογία στο…όνομα του λαού!

Φυσικά, τιμωρούν τον ίδιο τον λαό, ο οποίος παρά την αριστερή του κουλτούρα, δεν τους τιμά με την ψήφο τους.

Δεν είναι μακριά η εποχή, που το ΚΚΕ, έβγαλε ένα σύνθημα.

ΑΝΥΠΑΚΟΗ!

Κάλεσε, δηλαδή, την κοινωνία, να μην εφαρμόζει τους νόμους, να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της κυβερνήσεις και πολιτικές και να τηρεί ευλαβικά τη λαϊκίστικη ρήση περί του νόμου που είναι το δίκιο του εργάτη!

Τότε, γιατί να έχουμε συντεταγμένη κοινωνία;

Γιατί να έχουμε θεσμούς;

Γιατί να έχουμε δικαστήρια, αστυνομία;

Γιατί, με όπλο το δίκιο του εργάτη, να μην μπουκάρουμε καθημερινά στις τράπεζες και να ζητάμε τα ταμεία τους;

Γιατί να μην κάνουμε ότι γουστάρουμε;

Κάπως, έτσι, μέσα στο μπάχαλο της κοινωνίας σε κρίση, ξεπήδησε κι αυτό το περιβόητο κίνημα του…τζάμπα!

Μια φούχτα αριστεριστών, καλυμμένοι πίσω από μανδύες αγανάκτησης, καταλύει για μια ακόμη φορά το κράτος, το οποίο παρακολουθεί, ανήμπορο – ως συνήθως – να αντιδράσει.

Με τη βοήθεια συνδικαλιστών, δεν πληρώνουν εισιτήρια στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Σφραγίζουν με κόλλες τα μηχανήματα ακύρωσης εισιτηρίων. Παροτρύνουν τους πάντες να πράξουν το ίδιο.

Ανοιγοκλείνουν τις μπάρες των διοδίων.

Αρνούνται την καταβολή εισιτηρίου (5 ευρώ) στα νοσοκομεία.

Μαζί τους, οι Αλαβάνοι, οι …οικολόγοι κορμοράνοι, οι …Λαφαζάνηδες και οι λοιποί…μπαχαλάκηδες των μονοψήφιων εκλογικών ποσοστών.

Μαζί τους και τα τηλεοπτικά μέσα, τα οποία με την όλη στάση τους…ενθαρρύνουν την κίνηση του…τζάμπα.

Παλαιότερα, ο τζαμπατζής, ήταν  δακτυλοδεικτούμενος, παράδειγμα προς αποφυγήν.

Σήμερα, τους κάνουμε λαϊκούς ήρωες, τύπου Γκλέτσου!

Από την άλλη πλευρά, πράγματι, είναι κεκτημένο του πολιτικού μας πολιτισμού το δικαίωμα του πολίτη να ανθίσταται στην εξουσία, όταν αυτή καταλύει τις δημοκρατικές ελευθερίες, τα δικαιώματα και το Σύνταγμα.

Άλλωστε εκεί βασίστηκε η αντίσταση απέναντι σε τυραννικά καθεστώτα, εκεί στηρίχτηκε ο Γκάντι, ο Μαντέλα, ακόμη και το αντιρατσιστικό κίνημα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι τους δικούς μας τζαμπατζήδες, η απόσταση είναι χαώδης.

Εμείς, έχουμε φτάσει στο σημείο, από την ενέργεια της «μητέρας του σύγχρονου κινήματος πολιτικών δικαιωμάτων», της Ρόζας Παρκς, να έχουμε περάσει στην απόλυτη ασυδοσία των διάφορων συντονιστικών επιτροπών του…τζάμπα, του Γκλέτσου και του Λαφαζάνη!

Πόσο θλιβερή, αλήθεια, είναι η μοίρα των μεγάλων ιδεών; Να ξαναζούν, δηλαδή, δεύτερη ζωή ως φάρσα;

Στην ελληνική, λοιπόν, ανομική κοινωνία, η οποία χαρακτηρίζεται από τη διάχυτη κατάχρηση δικαιωμάτων και την αναιμική αίσθηση υποχρεώσεων, βρήκαν οι…κινηματίες τζαμπατζήδες να κάνουν πράξη την ανυπακοή!

Σ’ ένα κράτος που βρίσκεται στον πάτο, που επιχειρεί να μαζέψει δαπάνες και να νοικοκυρευτεί, οι…λαϊκοί σωτήρες κάνουν τα γυμνάσιά τους.

Με βερμπαλιστικά, άρα και όμορφα συνθήματα.

Όπως έκαναν πάντα.

Όμως, όσο κι αν αντιβαίνει στους λαϊκούς μύθους, η Ελλάδα δεν είναι μια ατυχήσασα χώρα. Δεν είναι Λίβανος, δεν είναι Παλαιστίνη, Χιλή, Γιουγκοσλαβία.

Η Ελλάδα, τα τελευταία εβδομήντα χρόνια, είχε τη τύχη να έχει ηγεσίες που έκαναν δυο μεγάλες επιλογές – επενδύσεις.

Την επιλογή της Δύσης στον ψυχρό πόλεμο και την Ευρώπη στη μεταπολίτευση.

Η Ελλάδα, σε αντίθεση με άλλες χώρες που πράγματι καταληστεύτηκαν απ’ τον ιμπεριαλισμό και τον διεθνή καπιταλισμό, σχεδόν ευεργετήθηκε απ’ τον διεθνή παράγοντα.

Τα χρήματα που μπήκαν στην Ελλάδα απ’ το σχέδιο Μάρσαλ και τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, ήταν περισσότερα απ’ το σημερινό μας χρέος.

Αν εμείς, αντί να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις εσαεί ανάπτυξης τα κάναμε …κατανάλωση, είναι άλλη ιστορία.

Επιπλέον, από το 1974, ζούμε ως χώρα, τη μεγαλύτερη αδιάλειπτη δημοκρατία της ιστορίας μας, άρα η κουλτούρα της εθνικής «θυματοποίησης» δεν μπορεί να ευσταθεί.

Γιατί, λοιπόν, το σύνθημα της ανυπακοής;

Κατά την άποψή μας, η εξήγηση βρίσκεται στα υπόγεια ρεύματα της ελληνικής κοινωνίας, που είναι έντονα – το λέμε και το ξαναλέμε- επηρεασμένα από την αριστερή ρητορεία.

Γιατί η μπαχαλοποίηση του τζάμπα;

Γιατί στην Ελλάδα, έχουμε τέσσερις σημαντικούς παράγοντες που το ευνοούν:

1. Μια αριστερά, που προτίμησε τον Άρη Βελουχιώτη απ’ τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου (!!!) και συμπαθούσε περισσότερο τον Τσε Γκεβάρα απ’ τον Ζαν Ζωρές. Αυτό και μόνο αρκεί, για να κατανοήσουμε το πρόβλημά της…

2. Μια δεξιά, που δικαιωμένη σε όλες τις μεγάλες ιδεολογικές και εθνικές της επιλογές, αλλά μεταμορφωμένη τα τελευταία 20-25 χρόνια, σε λαϊκίστικο κακέκτυπο των ιδεολογικών της αντιπάλων,  δεν υπερασπίστηκε και λούφαξε μπροστά στις αξίες της φιλοπονίας, της αξιοκρατίας, του κράτους δικαίου, της νοικοκυρεμένης διαχείρισης.

3. Ένα σοσιαλιστικό (;) κόμμα, απολύτως ανεύθυνο και δημαγωγικό, χαρά του δημόσιου υπάλληλου (εξ ορισμού του πιο χαλαρού Έλληνα) και της μειωμένης προσπάθειας για την επιβίωση, το οποίο συν τοις άλλοις υπέθαλψε για δεκαετίες κάθε παραγωγική δραστηριότητα.

4. Τη δυσλειτουργία των θεσμών, η οποία λειτουργεί ως άλλοθι στην κάθε ανυπακοή και ανομία. Έχουμε διεφθαρμένο δημόσιο τομέα, δικαιοσύνη εγκλωβισμένη στις κομματικές τανάλιες, βουλευτές που ζητούν θυσίες απ’ τους άλλους ενώ εκείνοι διαβιούν στον βουλευτόκοσμο των προνομίων τους, συντεχνίες που καταδυναστεύουν την κοινωνία.

Όπως και νάναι, όμως, παρά τα αμαρτήματα που μας βαραίνουν, δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί τα κίνημα του τζάμπα.

Ευτυχώς, δε, που μεγάλη μερίδα της κοινωνίας ανθίσταται σ’ εκείνους που προσβλέπουν στο χάος, γιατί γνωρίζει ότι αν φτάσουμε σ’ αυτό, θα συμπαρασυρθεί μαζί και μάλιστα οι οικονομικά ασθενέστεροι.

Έτσι, δημιουργήθηκαν μεγάλα επεισόδια, τις τελευταίες ημέρες στο μετρό, μεταξύ τζαμπατζήδων και νομοταγών πολιτών, τα οποία φυσικά, ουδείς ανέφερε, με τη δικαιολογία ότι δεν υπήρχε…εικόνα!

Η κοινωνία, γνωρίζει, ότι η αύξηση της τιμής των εισιτηρίων έγινε αφ’ ενός για να εξορθολογιστούν τα οικονομικά κι αφετέρου, επειδή μεγάλο μέρος των ελλειμμάτων δημιουργήθηκαν από εκείνους, που χρόνια τώρα, δεν πληρώνουν.

Η κοινωνία γνωρίζει, ότι οι υψηλότατοι τόκοι στις πιστωτικές κάρτες και τα καταναλωτικά δάνεια, προϊόντα στα οποία παρατηρείται διαχρονικά η μεγαλύτερη δοσο-αποφυγή, οφείλονται εν πολλοίς στους «επισφαλείς δανειολήπτες, των οποίων τα χρέη εξοφλούν οι φερέγγυοι και νομοταγείς.

Όσο για τα διόδια;

Η εγκληματική παραχώρηση Σουφλιά στις κατασκευαστικές εταιρείες, ουδόλως νομιμοποιεί παράνομες αντιδράσεις και το θέατρο Γκλέτσου και συνοδοιπόρων του.

Κι επειδή το κράτος, οφείλει να αποδίδει δικαιοσύνη, η μόνη πρόταση που μπορεί να υπάρχει είναι ξεκάθαρη.

Επαναδιαπραγμάτευση με τους κατασκευαστικούς ομίλους, έστω και με παραχώρηση μεγαλύτερου χρονικού ορίζοντα εκμετάλλευσης. Και, φυσικά, άνοιγμα των παραδρόμων, όπως αναφέρει ο νόμος, για κυκλοφορία εκείνων που αρνούνται ή δεν έχουν να πληρώσουν διόδια…

Πάνω απ’ όλα, όμως, πέρα από διαπιστώσεις και προτάσεις, οφείλουμε να κατανοήσουμε το πλέον σημαντικό.

Το διαφυγόν από το κράτος αντίτιμο που δεν πληρώνει ο τζαμπατζής, το πληρώνουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι.